Alte Liebe
Es kehrt die dunkle Schwalbe
Aus fernem Land zurück,
Die frommen Störche kehren
Und bringen neues Glück.
An diesem Frühlingsmorgen,
So trüb’ verhängt und warm
Ist mir, als fänd’ ich wieder
Den alten Liebesharm.
Es ist, als ob mich leise
Wer auf die Schulter schlug,
Als ob ich säuseln hörte,
Wie einer Taube Flug.
Es klopft an meine Türe,
Und ist doch niemand draus;
Ich atme Jasmindüfte
Und habe keinen Strauß.
Es ruft mir aus der Ferne,
Ein Auge sieht mich an,
Ein alter Traum erfaßt mich
Und führt mich seine Bahn.
Vell amor
Torna l’obscura oreneta
de terres llunyanes,
tornen les manses cigonyes
i porten nova felicitat.
Aquest matí de primavera
em sento tan trist i encès
com si de nou retrobés
les antigues penes d’amor.
Em sento com si suaument
em toqués algú l’espatlla,
com si sentís murmuris,
com del vol d’un colom.
Truquen a la porta,
però no hi ha ningú;
respiro flaires de llessamí,
però no en tinc cap ram.
Em criden des de la llunyania,
em miren uns ulls,
m’envaeix un vell somni
i em porta pel seu camí.
(Lied, Op. 72/1, maig 1876)