An den Mond
Silbermond, mit bleichen Strahlen
Pflegst du Wald und Feld zu malen,
Gibst den Bergen, gibst den Talen
Der Empfindung Seufzer ein.
Sei Vertrauter meiner Schmerzen,
Segler in der Lüfte See:
Sag ihr, die ich trag im Herzen,
Wie mich tötet Liebesweh.
Sag ihr, über tausend Meilen
Sehne sich mein Herz nach ihr.
“Keine Ferne kann es heilen,
Nur ein holder Blick von dir.”
Sag ihr, daß zu Tod getroffen
Diese Hülle bald zerfällt;
Nur ein schmeichlerisches Hoffen
Sei’s das sie zusammenhält.
A la lluna
Lluna platejada, et cuides de pintar
boscos i camps amb pàl·lids raigs,
i provoques en muntanyes i valls
emotius sospirs.
Sigues confident de les meves penes,
navegant dels mars eteris!
Digues-li que la porto en el cor,
que em maten els mals d’amor.
Digues-li que el meu cor l’enyora
a mil milles de distància:
“Res no el pot sanar en la llunyania,
sinó és una dolça mirada teva.”
Digues-li que, enfrontada amb la mort,
aviat es desfarà aquest embolcall;
només una tímida esperança
el manté en vida.
(Lied, Op. 71/2, març 1877)