Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: An die Stolze, Op. 107/1
  • Compositor: Johannes Brahms
  • Poeta: Paul Flemming
  • Poema original

    An die Stolze

    Und gleichwohl kann ich anders nicht,
    Ich muß ihr günstig sein,
    Obgleich der Augen stolzes Licht
    Mir mißgönnt seinen Schein.
    Ich will, ich soll, ich muß dich lieben,
    Dadurch wir beid uns nur betrüben,
    Weil mein Wunsch doch nicht gilt
    Und du nicht hören willt.

    Wie manchen Tag, wie manche Nacht,
    Wie manche liebe Zeit,
    Hab ich mit Klagen durchgebracht,
    Und du verlachst mein Leid!
    Du weißt, du hörst, du siehst die Schmerzen
    Und nimmst der keinen doch zu Herzen,
    So daß ich zweifle fast,
    Ob du ein Herze hast.

    Bist du denn harter Stein und Stahl,
    Die man doch zwingen kann?
    Feld, Wiesen, Wälder, Berg und Tal
    Sehn meinen Wehmut an.
    Die Vögel seufzen, was ich klage,
    Der hohle Busch ruft, was ich sage.
    Du nur, du Stolze du,
    Hältst Ohr und Augen zu.

    Ach denke, denke, was du tust!
    Ich kann nicht anders sein.
    Ich hab an meinem Leiden Lust,
    Du hassest meine Pein.
    Kann ich denn keine Huld erlangen,
    So laß mich die Gunst nur empfangen,
    Und wolle doch mit mir,
    Daß ich stracks sterbe hier.

  • Poema en català

    A l’orgullosa

    I amb tot, no puc fer altra cosa,
    haig d’estimar-te,
    encara que l’orgullosa llum dels teus ulls
    em faci envejar la seva lluïssor.
    Vull, i desitjo, i haig d’estimar-te,
    però no farem més que entristir-nos,
    jo pel meu desig encara inútil,
    i tu per no voler escoltar-me.

    Com molts dies, com moltes nits,
    com en molts moments feliços,
    t’he fet arribar les meves queixes,
    i tu t’has rigut dels meus dolors!
    Tu saps, tu sents, tu veus les meves penes,
    però el teu cor no vol assabentar-se’n,
    de manera que quasi dubto
    que tinguis cor.

    Ets per tant més dura que la pedra i que l’acer,
    que hom encara pot violentar?
    Camps, prats, boscos, muntanyes i valls
    contemplen la meva tristesa.
    Els ocells sospiren per les meves queixes,
    l’arbust cavernós repeteix el que dic.
    Només tu, orgullosa,
    mantens tancats orelles i ulls.

    Ai, pensa, pensa el que fas!
    Jo no puc ser d’una altra manera.
    Jo m’alegro en el meu dolor,
    tu odies la meva pena.
    Si no puc obtenir cap clemència,
    concedeix-me un sol favor,
    estigues d’acord amb mi,
    i em mori aquí ara mateix.

  • (Lied, Op. 107/1, Thun, estiu 1886)