An ein Bild
Was schaust du mich so freundlich an,
O Bild aus weiter Ferne,
Und winkest dem verbannten Mann?
Er käme gar zu gerne
Die ganze Jugend tut sich auf,
Wenn ich an dich gedenke,
Als ob ich noch den alten Lauf
Nach deinem Hause lenke.
Gleich einem, der ins tiefe Meer
Die Blicke läßt versinken,
Nicht sieht, nicht hört, ob um ihn her
Vieltausend Schätze winken.
Gleich einem, der am Firmament
Nach fernem Sterne blicket,
Nur diesen kennt, nur diesen nennt,
Und sich an ihm entzücket.
Ist all mein Sehnen,all mein Mut
In dir, o BIld gegründet,
Und immer noch von gleicher Glut,
Von gleicher Lust entzündet.
A una imatge
Per què em mires tan cordialment,
oh imatge llunyana,
i crides al desterrat?
Amb quin gust vindria!
Veig tota la meva joventut
quan penso en tu,
com si encara em dirigís
a l’antic camí de casa teva.
Com el que deixa perdre
la mirada pel mar immens,
i no veu res, i no sent res,
encara que l’invitin mil tresors.
Com el que contempla
els llunyans estels del firmament,
i només en coneix un de sol,
i es deixa seduir per ell.
Tots els meus anhels, tot el meu valor,
estan inspirats per tu, oh imatge,
i s’inflamen sempre amb el mateix ardor,
amb el mateix delit.
(Lied, Op. 63/3, Rüschlikon bei Zürich, estiu 1874)