Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Das Lied vom eifersüchtigen Knaben, WoO 38/7
  • Compositor: Johannes Brahms
  • Poeta: Kretschmer-Zuccalmaglio
  • Poema original

    Das Lied vom eifersüchtigen Knaben

    Es stehen drei Stern’ am Himmel,
    Die geben der Lieb’ ihren Schein.
    “Gott grüß euch, schönes Jungfräulein,
    Wo bind’ ich mein Rößlein hin?”
    [beim Zaum,
    “Nimm du es, den Rößlein, beim Zügel,
    Bind’s an den Feigenbaum.
    Setz dich eine kleine Weil nieder,
    Und mach mir ein kleine Kurzweil.”

    “Ich kann und mag nich sitzen,
    Mag auch nicht lustig sein,
    Mein Herz ist mir betrübet,
    Feinslieb von wegen dein.”

    Was zog er aus der Taschen?
    Ein Messer, war scharf und spitz;
    Er stach’s seiner Lieben durchs Herze;
    Das rote Blut gegen ihn spritzt.

    Und da er’s wieder heraußer zog,
    Von Blut war es rot.
    “Ach, reicher Gott vom Himmel,
    Wie bitter wird mir der Tod!”

    Was zog er ihr aber vom Finger?
    Ein rotes Goldringelein.
    Er warf’s in flüssig Wasser;
    Es gab seinen klaren Schein.

    “Schwimm hin, schwimm her, Goldringelein!
    Bis an den teifen See!
    Mein Feinslieb ist mir gestorben;
    Jetzt hab’ ich kein Feinslieb mehr.”

    So geht’s, wenn ein Maidel zwei Knaben lieb hat,
    Tut wunderselten gut;
    Das haben wir beid’ erfahren,
    Was falsche Liebe tut.

  • Poema en català

    La cançó del noi gelós

    Hi ha tres estrelles al cel,
    que il·luminen l’amor.
    “Déu vos guard, bella donzella,
    on haig de lligar el meu corser?”

    “Pren el teu corser, per les rendes, per la brida,
    i lliga’l a la figuera.
    Seu durant una estoneta,
    i fes-me passar l’estona.”

    “No puc ni vull seure,
    ni vull tampoc estar alegre,
    el meu cor està afligit,
    estimada, per culpa teva.”

    Què es tragué de la butxaca?
    Un ganivet, punxegut i esmolat;
    el clavà al cor de l’estimada,
    i es tacà de sang vermella.

    I quan li arrencà,
    estava vermell per la sang.
    “Ai, déu poderós del cel,
    com em serà amarga la mort!”

    Però què li prengué del dit?
    un vermellós anyellet d’or.
    El tirà en l’aigua fluida,
    que mostrà la seva clara brillantor.

    “Neda amunt i avall, anyellet daurat,
    fins a la mar profunda!
    He mort a la meva estimada;
    i ara ja no en tinc cap més.”

    Això és el que passa quan una noia tés dos xicots:
    que rarament funciona;
    tots dos hem après
    el que fa l’amor fals.

  • (Lied per a cor femení a quatre veus, WoO 38/7, Hamburg, 1859-62)