Der Baum im Odenwald
Es steht ein Baum im Odenwald,
Der hat viel grüne Äst;
Da bin ich wohl vieltausendmal
Bei meinem Schatz gewest.
Da sitz ein schöner Vogel drauf,
Der pfeift gar wunderschön;
Ich und mein Schätzlein lauern drauf,
Wenn wir miteinander gehn.
Der Vogel sitzt in seiner Ruh
Wohl auf dem höchsten Zweig;
Und schauen wir dem Vogel zu,
So pfeift er alsogleich.
Der Vogel sitzt in seinem Nest
Wohl auf dem grünen Baum;
Ach, Schätzel, bin ich bei dir g’west,
Oder ist es nur ein Traum?
Und als ich wiederkam zu ihr,
Verdorret war der Baum;
Ein andrer Liebster stand bei ihr,
Jawohl, es war ein Traum.
Der Baum, der steht im Odenwald,
Und ich bin in der Schweiz;
Da liegt der Schnee, und ist so kalt,
Mein Herz es mir zerreißt.
L’arbre d’Odenwald
Hi ha un arbre a Odenwald,
que té moltes branques verdes;
hi he estat milers de vegades,
amb la meva estimada.
Al damunt hi seu un bell ocell,
que xiula meravellosament;
l’estimada i jo ens impacientem
quan hi anem a trobar-nos.
L’ocell està molt tranquil
en la branca més alta;
i així que el mirem,
és posa a xiular.
L’ocell jeu en el seu niu,
en l’arbre verd;
ai, estimada, vàrem ser-hi,
o només és un somni?
I quan he tornat a ella,
l’arbre s’ha assecat;
ella té una altre enamorat,
sí, fou un somni.
L’arbre és a Odenwald,
i jo sóc a Suïssa;
ací hi ha neu, i fa tan fred
que el meu cor s’ha trencat.
(Lied per a cor femení a tres veus –sopranos I i II i contralts–, a capella, WoO 38/8, Hamburg, 1859-62)