Der Falke
(aus dem Serbischem)
Hebt ein Falke sich empor,
Wiegt die Schwingen stolz und breit,
Fliegt empor, dann rechtshin weit,
Bis er schaut der Veste Tor.
An dem Tor ein Mädchen sitzt,
Wächst ihr weißes Angesicht,
Schnee der Berge glänzet nicht,
Wie ihr weißer Nacken glitzt.
Wie es wäscht und wie es sitzt,
Hebt es auf die schwarzen Brau’n,
Und kein Nachtstern ist zu schaun,
Wie ihr schwarzes Auge blitzt.
Spricht der Falke aus den Höhn:
“O du Mädchen wunderschön!
Wasche nicht die Wange dein,
Daß sie schneeig glänze nicht!
Hebe nicht die Braue fein,
Daß dein Auge blitzte nicht!
Hüll den weißen Nacken ein,
Daß mir nicht das Herze bricht!”
El falcó
(traduït del serbi)
S’eleva pels aires un falcó
batent les grans ales amb orgull,
s’eleva molt enlaire,
fins que veu la porta del castell.
A la porta hi seu una donzella
que es renta la blanca faç;
la neu de la muntanya no brilla
com brilla el seu blanc clatell.
Mentre es renta allà asseguda
aixeca les seves obscures celles,
i no hi ha cap estel nocturn
que brilli com els seus ulls negres.
I diu el falcó des de les altures:
“Oh donzella meravellosa!
No et rentis les galtes,
perquè no brillin com la neu!
No aixequis les belles celles,
perquè no brillin els teus ulls!
Cobreix el teu blanc clatell,
perquè no se’m trenqui el cor!”
(Lied per a cor mixt a quatre veus, Op. 93a/5, abril 1883)