Der Gang zum Liebchen
(aus dem Bömischen)
Es glänzt der Mond nieder,
Ich sollte doch wieder
Zu meinem Liebchen,
Wie mag es ihr gehn?
Ach weh, sie verzaget
Und klaget und klaget,
Daß sie mich nimmer
Im Leben wird sehn!
Es ging der Mond unter,
Ich eilte doch munter,
Und eilte, daß keiner
Mein Liebchen führt.
Ihr Täubchen, o girret,
Ihr Lüftchen, o schwirret,
Daß keiner mein Liebchen,
mein Liebchen entführt!
El camí cap a l’estimada
(traduït del bohemi)
La lluna brilla,
jo voldria tornar
vers la meva estimada,
còm puc anar-hi?
Ai de mi! Ella es desespera,
i es queixa, i es queixa,
de què mai més en la vida
em tornarà a veure!
Ha baixat la lluna,
jo m’apresso espavilat
i m’apresso, perquè ningú
no s’endugui l’estimada.
Coloms, parrupeu,
brises, voleu!
Que a la meva estimada,
a la meva estimada ningú no la rapti!
(Quartet per a soprano, contralt, tenor i baix, amb piano, Op. 31/3, Viena, desembre 1863)
(Lied, Op. 48/1 Bonn, estiu 1868?)
(Lied per a cor femení a tres veus –sopranos I i II i contralts– a capella, Op. 48/1a, sense dades concretes)