Der getraue Eckart
In der finstern Mitternacht
steht der Ritter auf der Wacht,
Schauet hin nach jeder Seit,
Droht mit seinem Schwerte weit.
Wer auch anzukommen wagt,
Dieses eine sei gesagt:
Dieser Berg ist nicht geheuer,
Drinnen brennt das Höllenfeuer.
Was für süße Töne auch,
Was euch winken schöne Fraun:
Eure Seele muß verderben,
Muß dem Himmel hier absterben.
El fidel Eckart
En la mitjanit obscura,
el cavaller està de guàrdia,
mira cap a tots costats,
amenaçant amb l’espasa.
El que gosi venir
que ho sàpiga bé:
aquesta muntanya és perillosa,
a dintre hi crema el foc de l’infern!
I pel que fa a les dolces tonades
que us canten belles dones,
les vostres ànimes es condemnaran,
llur cel s’extingirà aquí.
(Lieder, WoO 32/18 a i b, Viena, 1893-94)