Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Der Ritter, WoO 37/15
  • Compositor: Johannes Brahms
  • Poeta: Kretschmer-Zuccalmaglio
  • Poema original

    Der Ritter

    Es ritt ein Ritter wohl durch das Ried,
    Er fing es an ein neues Lied,
    Gar schöne tät er singen,
    Daß Berg und und Tal erklingen.

    Das hört des Königs sein Töchterlein
    In ihres Vaters Lustkammerlein,
    Sie flocht ihr Haar in Seiden,
    Mit dem Ritter wollt sie reiten.

    Er nahm sie bei ihrem seidenen Schopf
    Und schwung sie hinter sich auf sein Roß.
    Sie ritten in einer kleinen Weile
    Wohl vier und zwanzig Meilen.

    Und da sie in den Wald raus kam’n,
    Das Rößlein das will Futter han.
    “Feins Liebschen, hier wollen wir ruhen,
    Das Rößlein, das will Futter.”

    Er spreit sein Mantel ins grüne Gras,
    Er bat sie, daß sie zu ihm saß,
    “Feins Liebchen, ihr müsset mich lausen,
    Mein gelbkrauß Härlein durchzausen.”

    Des härmt sich des Königs sein Töchterlein,
    Viel heiße Tränen sie fallen ließ.
    Er schaut ihr wohl unter die Augen,
    Warum weinet ihr schöne Jungfraue?

    Warum sollt ich nicht weinen,
    Ich bin ja des Königs sein Töchterlein;
    Hätt’ ich meinem Vater gefolget,
    Frau Kaiserin wär ich worden.

    Kaum hätt sie das Wörtlein ausgesagt,
    Ihr Häuptlein auf der Erde lag,
    “Jungfräulein hättst du geschwiegen,
    Dein Häuptlein wär dir geblieben.”

    Er kriegt sie bei ihrem seidenen Schopf,
    Und schlenkert sie hinter den Hollerstock:
    “Da liege feins Liebchen und faule,
    Mein junges Herze muß trauren.”

    Er nahm sein Rößlein wohl bei dem Zaum
    Und band es an einen Weidebaum;
    “Hier steht, mein Rößlein, und trinke,
    Mein jung frisch Herze muß sinken.”

  • Poema en català

    El cavaller

    Cavalcava un cavaller a través dels canyissars,
    i començà a cantar una nova cançó,
    la cantava molt bé,
    i ressonava per la muntanya i la vall.

    Ho sentí la filla del rei
    des del palauet del seu pare;
    es posà als cabells un mocador de seda,
    se’n volia anar amb el cavaller.

    Ell l’agafà pel seu mocador de seda
    i l’assegué darrera seu en el corser.
    Cavalcaren en un moment
    més de vint-i-quatre milles.

    I quan arribaren al bosc,
    el corser volgué menjar.
    “Bella estimada, reposarem aquí,
    el corser ha de menjar.”

    Estengué el seu mantell damunt de l’herba verda
    i li pregà que s’assegués al seu costat.
    “Bella estimada, ara m’hauríeu d’espollar,
    buscant entre els meus arrissats cabells daurats.”

    Això entristí molt a la filleta del rei,
    que deixà escapar càlides llàgrimes.
    Ell contemplà els seus ulls:
    Per què ploreu, bella donzella?

    Per què no haig de plorar?
    Jo sóc la filla del rei,
    i si hagués escoltat al pare,
    ara seria emperadriu.

    A penes havia dit aquests mots
    que el seu cap rodava per terra.
    “Jove donzella, si haguessis callat,
    encara conservaries el teu capet.”

    L’agafà pel seu mocador de seda
    i el feu balandrejar en el seu bastó infernal:
    “Queda’t aquí, bella estimada, i podreix-te,
    el meu cor jovenívol està trist.”

    Prengué el corser per la brida
    i el lligà a un salze del riu:
    “Queda’t aquí, cavallet, i beu,
    el meu cor fresc i jovenívol defalleix.”

  • (Lied per a cor femení a quatre veus, WoO 37/15,  Hamburg, 1859-62)

    Amb el títol “Es ritt ein Ritter wohl durch das Ried”, Brahms compongué dos Lieder més,

    WoO 32/24 i 37/15 amb aquest mateix poema)