Der tote Gast
Es pochet ein Knabe leise
An Feinsliebchen Fensterlein:
Feinslieb sag, bist du darinnen?
Steh auf und laß mich ein!
Ich kann mit dir wohl sprechen,
Doch dich einlassen nicht;
Ich bin mit Jemand versprochen,
Einen Zweiten mag ich nicht!
Mit dem so du versprochen,
Feinsliebchen, der bin ich;
Reich mir dein Händelein weiße,
Vielleicht erkennst du mich.
Du riechest gar nach Erde,
sag, Liebster, bist du tot?
Soll ich nach Erde nicht reichen,
Da ich dem Grab geruht?
Weck Vater auf und Mutter,
Wecke deine Freund’all auf,
Grün Kränzelein sollst du tragen
Mit mir den Himmel hinauf.
L’hoste mort
Truca suaument un noi
a la finestreta de l’estimada:
digues, estimada, ets dins?
Aixeca’t i deixa’m entrar!
De bon grat puc parlar amb tu,
però de deixar-te entrar, res;
ja tinc un promès,
i no en vull un segon!
Amb qui estàs promesa,
estimada, és amb mi;
dóna’m la teva maneta blanca,
i potser em reconeixeràs.
Fas olor de terra,
digues, estimat, estàs mort?
Com no haig de fer olor de terra,
si reposo en la tomba?
Desperta el pare i la mare,
desperta a tots els teus amics,
has de portar una corona verda
quan entris al cel amb mi.
(Lied, WoO 32/11, Hamburg, primavera 1858)