Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Der Zimmergesell, WoO 35/11
  • Compositor: Johannes Brahms
  • Poeta: Kretschmer-Zuccalmaglio
  • Poema original

    Der Zimmergesell

    Es war einmal ein Zimmergesell,
    War gar ein jung frisch Blut,
    Er baut dem jungen Markgraf ein Haus,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Er baut dem jungen Markgraf ein Haus,
    Sechs hundert Laden hinaus.

    Und als das Haus gebauet war,
    Legt er sich nieder und schlief,
    Da kamm des jungen Markgrafen Weib,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Da kamm des jungen Markgrafen Weib,
    Zum zweiten und dritten und rief.

    “Steh auf, steh auf, du Zimmergesell,
    Denn es ist an der Stund,
    Hast du so wohl gebauet das Haus,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Hast du so wohl gebauet das Haus,
    So küß mir meinen Mund!”

    Ach nein, ach nein, Markgräfin fein,
    Das wär uns Beiden ein Schand,
    Und wenns der Markgraf wohl erführ,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Und wenns der Markgraf wohl erführ,
    Müßt’ ich ja meiden das Land.

    Und da sie beide zusammen war’n,
    Vermeinten, sie waren allein,
    Das schlich eine falsche Magd daher,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Das schlich eine falsche Magd daher,
    Zum Schlüsselloch schaut sie ein.

    “Ach edler Herr, ach edler Herr,
    Groß Wunder dieser Stund,
    Da küßt der junge Zimmergesell
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Da küßt der junge Zimmergesell
    Der Gräfin ihren Mund!”

    “Und hat er geküßt meine schöne Frau,
    Des Todes muß er sein,
    Ein’n Galgen soll er sich selber baun
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Ein’n Galgen soll er sich selber baun
    Zu Schaffhausen, draus am Rhein.”

    Und als der Galgen gebauet war,
    Sechshundert Laden hinaus,
    Vor lauter Silber und Edelstein,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Vor lauter Silber und Edelstein,
    Steckt er darauf einen Strauß.

    Und als die Markgräfin das vernahm,
    Gen Schaffhausen ritt sie schnell:
    Da stieg die Leiter eben hinan
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Da stieg die Leiter eben hinan
    Der jung frisch Zimmergesell.

    “Ihr Herrn und käm die Markgräfin
    Vor eurer Bettchen zu stahn,
    Würdet ihr sie halsen und küssen,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Würdet ihr sie halsen und küssen,
    Oder würdet sie lassen gehn?”

    Sie sprachen: “Und käm die Markgräfin
    Vor unser Bettchen gegahn,
    Wir wollten sie halsen und küssen
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Wir wollten sie halsen und küssen
    Und wollten sie freundlich umfahn.

    Woltet ihr sie halsen und küssen
    Und wolltet sie freundlich umfahn,
    So hat auch der jung frisch Zimmergesell
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    So hat auch der jung frisch Zimmergesell
    So Arges nicht getan!”

    Da sprach der Markgraf selber wohl:
    “Wir wollen ihn leben lahn,
    Ist Keiner doch unter uns allen hier,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Ist Keiner doch unter uns allen hier,
    Der dies nicht hätte getan?”

    Was zog es aus der Tasche heraus,
    Wohl hundert Goldkronnen rot:
    Geh mir nur aus dem Land hinaus,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Geh mir nur aus dem Land hinaus,
    Findst überall dein Brod.

    Und als er hinaus gezogen war,
    da ging er üb’r die Heid,
    Da steht die junge Markgräfin,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Da steht die junge Markgräfin,
    In ihrem schneeweißen Kleid,

    Was zog sie aus ihrer Tasche schnell?
    Viel hundert Stücke Gold,
    “Nimm’s hin, du schöner Junggesell”
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Nimm’s hin, du schöner Junggesell”
    Nimm’s hin zu deinem Sold!”

    “Und wenn dir Wein zu sauer ist,
    So trink Malvasier,
    Und wenn mein Mündlein dir süßer est,
    Zweifle nicht, mein Schatz, mein Kind,
    Und wenn mein Mündlein dir süßer est,
    So komm nur wieder zu mir!”

  • Poema en català
    L’ajudant fuster

    Hi havia una vegada un oficial fuster,
    que tenia la sang molt ardent;
    construí una casa al jove marquès,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    construí una casa al jove marquès,
    per sis-centes arques plenes.

    I quan la casa fou acabada,
    es va ajeure i s’adormí;
    llavors arribà la jove esposa del marquès,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    llavors arribà la jove esposa del marquès,
    i dues o tres vegades li digué:

    “Desperta’t, desperta’t, oficial fuster,
    car ja és la hora,
    has construït molt bé la casa,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    has construït molt bé la casa,
    i ara em pots besar a la boca!”

    Ah no, ah no, bella marquesa,
    això no seria bo per a nosaltres,
    si se’n assabentés el marquès,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    si se’n assabentés el marquès,
    jo hauria d’abandonar el país!

    I mentre ells dos estaven junts,
    es pensaven que estaven sols,
    però els espiava una falsa donzella,
    no ho dubti, mon tresor estimat,
    però els espiava una falsa donzella,
    mirant pel forat del pany.

    “Ai noble senyor, noble senyor,
    quin moment més prodigiós,
    el jove oficial fuster ha besat
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    el jove oficial fuster ha besat
    la boca de la marquesa!”

    SI ha besat la meva bella esposa,
    haurà de morir;
    que construeixi ell mateix una forca,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    que construeixi ell mateix una forca
    a Schaffhausen, prop del Rin.”

    I quan la forca estigué aixecada,
    a les sis-centes arques,
    plenes d’argent i pedres precioses,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    plenes d’argent i pedres precioses,
    hi afegí damunt un ram de flors.

    I quan la marquesa ho va saber,
    cavalcà veloç cap a Schaffhausen:
    ja pujava per l’escala
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    ja pujava per l’escala
    el jove i ardent oficial fuster.

    “Senyors, si us vingués la marquesa
    fins al vostre llitet,
    no l’abraçaríeu i la besaríeu,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    no l’abraçaríeu i la besaríeu,
    o la faríeu marxar?

    Digueren: “Si vingués la marquesa
    fins el nostre llitet,
    la voldríem abraçar i besar
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    la voldríem abraçar i besar
    i la tractaríem afectuosament.

    “Si l’abraçaríeu i la besaríeu,
    i la tractaríeu afectuosament,
    llavors el jove oficial fuster,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    llavors el jove oficial fuster,
    no ha fet res de dolent!

    Parlà llavors el mateix marquès:
    “La vida li perdonaré,
    no hi ha entre nosaltres un de sol,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    no hi ha entre nosaltres un de sol,
    que no hagués fet el mateix.”.

    I es tragué de la seva butxaca
    cent vermelles monedes d’or;
    “Però ves-te’n ara del país,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    però ves-te’n ara del país,
    a tot arreu et guanyaràs el pa. ”

    I quan ja se’n havia anat,
    i va arribar a la prada,
    allà era la jove marquesa,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    allà era la jove marquesa,
    amb un vestit blanc com la neu.

    I què tragué de pressa de la seva bossa?
    Alguns centenars de peces d’or;
    “Emporta’t-els, bell donzell”
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    emporta`t-els, bell donzell,
    afegeix-los a la teva paga!”

    “I si el vi és massa agre,
    doncs beu malvasia,
    i si la meva boqueta t’és prou dolça,
    no ho dubtis, mon tresor estimat,
    si la meva boqueta t’és prou dolça,
    torna a venir a mi!”
  • (Lied per a cor mixt a quatre veus, WoO 35/11, Hamburg, primavera 1858)

    (Lied per a cor femení a  tres veus –sopranos  I i II i contralts–, a capella, WoO 38/11,  Hamburg, 1859-62)

    (Amb el títol  “Es war einmal ein Zimmergesell” compongué Brahms un altre Lied,

    WoO 33/46, amb el mateix poema)