Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Die Bernauerin, WoO 38/6
  • Compositor: Johannes Brahms
  • Poeta: Kretschmer-Zuccalmaglio
  • Poema original

    Die Bernauerin

    Es reiten drei Reiter zu München hinaus,
    Sie reiten wohl vor der Bernau’rin ihr Haus:
    “Bernauerin, bist du drinnen, ja drinnen?

    Bist du darinnen, so tritt du heraus!
    Der Herzog ist draußen vor deinem Haus,
    Mit all seinem Hofgesinde, ja Gesinde.”

    Sobald die Bernauerin die Stimme vernahm,
    Ein schneeweißes Hemd zog sie gar bald an,
    Wohl vor der Herzog zu treten, ja treten.

    Sobald die Bernauerin vors Tor ‘naus kam,
    Drei Herren gleich die Bernauerin vernahm’n:
    “Bernauerin, was willst du machen, ja machen?

    Ei, willst du lassen den Herzog entweg’n,
    Oder willst du lassen dein jung frisches Leb’n,
    Ertrinken im Donauwasser, ja Wasser? –

    “Und als ich will lassen mein Herzog entweg’n,
    So will ich lassen mein jung frisches Leb’n,
    Ertrinken im Donauwasser, ja Wasser.

    Der Herzog ist mein, und ich bin sein,
    Der Herzog ist mein, und ich bin sein:
    Sind wir gar treu versprochen, ja versprochen.”

    Bernauerin wol auf dem Wasser schwamm,
    Maria, Mutter Gottes, hat sie gerufen an,
    Sollt’ ihr aus dieser Not helfen, ja helfen.

    “Hilf mir, Maria, aus dem Wasser heraus,
    Mein Herzog läßt dir bauen ein neu’s Gotteshaus,
    Von Marmolstein einen Altar, ja Altar!”

    Sobald sie dieses hat gesprochen aus,
    Maria, Mutter Gottes, hat geholfen aus
    Und von dem Tod sie errettet, ja errettet.

    So bald die Bernau’rin auf die Brucken kam,
    Ein Henkersnecht zur Berna’rin kam:
    “Bernauerin, was willst du machen, ja machen?

    Ei, willst du werden ein Henkersweib,
    Oder willst du lassen dein jung stolzen Leib
    Ertrinken im Donauwasser, ja Wasser?” –

    “Und eh ich will werden ein Henkersweib,
    So will ich lassen mein jung stolzen Leib
    Ertrinken im Donauwasser, ja Wasser!” – –

    Es stund kaum an den dritten Tag,
    Dem Herzog kam ein traurige Klag:
    Bernauerin ist ertrunken, ja ertrunken.

    “Auf, rufet mir alle Fischer daher,
    Sie sollen fischen bis ins rote Meer,
    Daß sie meins feins Lieb suchen, ja suchen!”

    Es kommen gleich alle Fischer daher,
    Sie haben gefischt bis ins rote Meer,
    Bernauerin habe sie gefunden, ja gefunden.

    Sie legten s’ dem Herzog wohl an den Schoß,
    Der Herzog viel tausend Tränen vergoß,
    Er tät gar herzlich weinen, ja weinen.

    “So rufet mir her fünftausend Mann!
    Einen neuen Krieg will ich nun fangen an
    Mit meine Herrn Vater eben, ja eben.

    Und wär mein Herr Vater mir nicht so lieb,
    So ließ ich ihn aufhenken als wie einen Dieb;
    Wär aber mir ein große Schande, ja Schande.”

    Es stund kaum an den dritten Tag,
    Dem Herzog, dem kam eine traurige Klag:
    Sein Herr Vater ist gestorben, ja gestorben.

    “Die mir helfen mein Herrn Vater begrab’n,
    Rote Manteln müssen sie hab’n,
    Rot müssen sie sich tragen, ja tragen.

    Und die mir helfen mein feins Lieb begrab’n,
    Schwarze Manteln müssen sie hab’n,
    Schwarz müssen sie sich tragen, ja tragen.

    So wollen wir stiften ein ewige Meß,
    Daß man der Bernauerin nicht vergeß,
    Man wolle für sie betten ja betten.”

  • Poema en català
    La bernesa

    Tres cavallers venen cavalcant des de Munic,
    i passen davant la casa de la bernesa:
    “Bernesa, ets a dintre, sí, a dintre?

    Si ets a dintre, surt a fora!
    El duc és a fora de casa teva,
    amb la cort i la seva genteta, sí, genteta.”

    Així que la bernesa sentí la veu,
    es posà una camisa blanca com la neu,
    per presentar-se davant del duc, sí, del duc.

    Així que la bernesa sortí per la porta,
    tres homes li preguntaren tot seguit:
    “Bernesa, què vols fer, sí, vols fer?

    Ei, vols renunciar al duc,
    o vols que la teva jove vida
    s’ofegui en l’aigua del Danubi, sí, del Danubi?” ...

    “Com que no vull renunciar al duc,
    deixaré que la meva jove vida
    s’ofegui en les aigües del Danubi, sí, el Danubi.

    El duc és meu, i jo sóc seu,
    el duc és meu, i jo sóc seu:
    ens hem promès fidelitat, sí, fidelitat.”

    La bernesa nedà per l’aigua,
    i demanà ajut a Maria, la Mare de Déu,
    perquè l’ajudés en aquella necessitat, sí, necessitat.

    “Si m’ajudes, Maria, a sortir de l’aigua,
    el meu duc farà construir una nova església,
    amb un altar de marbre, sí, de marbre!”

    Així que digué aquestes paraules,
    Maria, la Mare de Déu, l’ajudà,
    i la salvà de la mort, sí, la mort.

    Així que la bernesa arribà al pont,
    se li presentà un sicari:
    “Bernesa, que vols fer, sí, vols fer?

    Ei, vols ésser la muller d’un sicari,
    o vols que el teu cos orgullós
    s’ofegui en les aigües del Danubi, sí, Danubi?”...

    “Abans que ésser la muller d’un sicari,
    deixaré que el meu cos orgullós
    s’ofegui en les aigües del Danubi, sí, Danubi!” ...

    A penes havien passat tres dies
    quan arribà al duc una tràgica lamentació:
    la bernauerina s’ha ofegat, sí, ofegat.

    “Au, crideu a tots els meus pescadors,
    han de pescar fins a la mar roja,
    buscant la meva estimada, sí, estimada!”

    Arribaren tot seguit tots els pescadors,
    i pescaren fins a la mar roja,
    i trobaren a la bernesa, sí, la bernesa.

    La depositaren a la falda del duc,
    i el duc derramà milers de llàgrimes,
    plorà molt efusivament, sí, efusivament.

    “Reuniu-me cinc mil homes!
    Vull començar una nova guerra,
    justament amb el meu pare, sí, pare.

    I si no m’estimés tant el meu pare,
    el faria penjar com un lladre; bell és l’estiu!
    però seria per a mi una gran deshonra, sí, deshonra!”

    A penes havien passat tres dies,
    quan arribà una tràgica lamentació al duc:
    el seu senyor pare és mort, sí, mort.

    “Els que m’ajudin a enterrar el meu pare,
    han de tenir abrics vermells,
    han de portar abrics vermells, sí, vermells.

    I els que m’ajudin a enterrar la meva estimada,
    han de tenir abrics negres,
    han de portar abrics negres, sí, negres.

    I instituirem una Missa eterna,
    perquè hom no oblidi a la bernauerina,
    i tothom pregui per ella, sí, per ella.”
  • (Lied per a cor femení a quatre veus, a capella, WoO 38/6, Hamburg, 1859-62)