Die heilige Elisabeth
Die heilige Elisabeth
An ihrem Hochzeitsfeste
Verließ den stolzen Fürstensaal,
Verließ heimlich die Gäste,
Ging in den dunkeln Wald hinaus,
Wo eine heil’ge Kapell’ erbaut,
Der Mutter Gottes zu dienen!
O Mutter Gottes, welche Leid,
Ich muß jetzt von dir scheiden!
Die letzten Blumen bring’ ich heut’,
Fort muß ich, ich muß meiden
Jetzt deinen heil’gen Gnadenort,
Muß weithin in die Fremde fort.
Ade, du Heilandsmutter!
Du Bild, so heilig, gnadenreich,
Mein Aug’ steht voller Zähren,
Daß ich jetzund dich nicht mehr schau,
Das will mich schier verzehren;
Leb wohl, leb wohl, du Mutter mein,
Mit deinem lieben Kindelein!
Ade, zu tausendmalen!
Sie betet, flehet also lang
Und will darob nicht beben,
Daß sich ein scharfes blankes Schwert
Jetzt über ihr erhebet;
In reiner Gnade schwebt ihr Blick,
Und achtet nicht des Räubers Tück,
Der sie da will ermorden!
Als der Räuber diesen Blick vernahm,
Und schaut die heilige Frauen,
Schwere Reue ihn da überkam,
Sein Herz beginnt zu grauen.
Leg ab sein Schwert und seinen Spieß,
Auf seine Knie sich niederließ,
Wagt dann sie anzublicken.
Um dich sind Gottes Engel rings,
Den Lockenschmuck zu schützen,
Ich muß mein Leben lang dies Knie
O Fraue, vor dir beugen,
O Tugendreiche, bet für mich,
Daß Gott der Herr erbarmet sich
Und mich in Gnaden segnet.
La Santa Elisabet
La Santa Elisabet,
en la seva festa de noces,
deixà la luxosa sala principesca,
abandonà secretament als convidats,
i sortí a fora, al bosc obscur,
on havia construït una santa capella
dedicada a la Mare de Déu.
Oh, Mare de Déu, quina pena,
m’haig d’acomiadar de tu!
T’he portat avui les últimes flors,
me n’haig d’anar, haig d’abandonar
el teu sagrat santuari,
lluny, cap a l’estranger.
Adéu, mare de la salvació!
Sagrada imatge, plena de gràcia,
els meus ulls estan plens de llàgrimes,
perquè no et tornaré a veure,
em vull consumir en la puresa;
adéu, adéu, mare meva,
amb el teu estimat infant!
Mil vegades adéu!
Ora i prega molta estona,
i per això no tremola
quan una esmolada i llarga espasa
és brandada al damunt d’ella;
aixeca la mirada plena de puresa,
sense preocupar-se del pervers lladre
que la vol assassinar!
Quan el lladre veu aquesta mirada,
i contempla la santa dona,
li agafa un profund penediment,
i el temor s’apodera de la seva ànima.
Deixa l’espasa i la llança,
i es deixa caure de genolls,
sense gosar contemplar-la.
Et rodegen àngels de Déu,
per preservar la gala dels teus rulls!
Tota la meva vida, oh Senyora,
estaré agenollat davant teu!
Oh, compendi de virtuts, prega per mi,
perquè Déu, el Senyor, s’apiadi de mi,
i em beneexi amb la seva gràcia.
(Lied, Op. 32/7, Hamburg, primavera 1858)