Die Schnur, die Perl’ an Perle
Sie Schnur, die Perl’ an Perle
Um deinen Hals gereihte,
Wie wiegt sie sich so fröhlich
Auf deiner schönen Brust!
Mit Seel’ und Sinn begabet,
Mit Seligkeit berauschet sie, diese Götterlust.
Was müssen wir erst fühlen,
In welchen Herzen schlagen
So heiße Menschenherzen,
Wofern es uns gestattet,
Uns traulich anzuschmiegen
An eine solche Brust.
L’enfilall de perles
L’enfilall de perles, una al costat de l’altra,
al voltant del teu coll,
què content que es gronxa
damunt el teu bell pit!
Tinguessin ànima i sentiments,
amb quina benaurança s’extasiarien, amb quins plaers
Què és el que ara hem de sentir,
per quin cor bategar
entre cors humans tan càlids,
si és que se’ns permet
estrènyer-nos confiades
en un pit semblant.
(Lied, Op. 57/7, abans de la tardor 1817)