Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Es ging sich unsre Fraue, WoO 33/47
  • Compositor: Johannes Brahms
  • Poeta: Kretschmer-Zuccalmaglio
  • Poema original

    Es ging sich unsre Fraue

    Es ging sich unsre Fraue
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Des Morgens in dem Taue.
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Da begegnet ihr ein Junge,
    In seiner großen Güte,
    Sein Bart war ihm einsprungen!
    In seiner großen Güte!

    “Wollst mir doch um dein Leben
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Ein Almosen geben,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Gib mir das gülden Ringelein
    In seiner großen Güte,
    Von deinem schönem Fingerlein!”
    In seiner großen Güte!

    Den Ring hat sie gegeben
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Ihm um ihr junges Leben.
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Der Junge zog in Krieg und Streit,
    In seiner großen Güte,
    Gewann sich Ehr und gute Beut.
    In seiner großen Güte!

    Er ging zur lustger Zeche
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Mit seinen Brüdern freche,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Er schlug den Brüder überm Spiel,
    In seiner großen Güte,
    Ging unter die Räuber wüste.
    In seiner großen Güte!

    Ging unter die bösen Räuber,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Und raubt zum Zeitvertriebe;
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Dann ward er eingefangen,
    In seiner großen Güte,
    Und an den Galgen gehangen.
    In seiner großen Güte!

    Der Räuber pocht aus Himmelstor,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    “Wer pochet an, wer steht davor?”
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    “Ich hör mein Ringlein an der Tür,
    In seiner großen Güte,
    Ein armer Sünder steht dafür!”
    In seiner großen Güte!

    “Du trugst den Ring am Finger,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Er schützte dich Sünder immer,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Er schließet dir die Himmelstür,
    In seiner großen Güte,
    Sonst müßt du bleiben gar dafür!”
    In seiner großen Güte!

    Wollst du das ewige Leben,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    O Könnigine geben,
    Der Herr erbarm’ sich unser!
    Gib uns dein gülden Ringelein,
    In seiner großen Güte,
    Daß wir von Sünd erlösset sein!
    In seiner großen Güte!

  • Poema en català
    Sortí Nostra Senyora

    Sortí Nostra Senyora
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    amb la rosada del matí.
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    I trobà un jove
    en la seva gran bondat,
    amb la barba molt crescuda,
    en la seva gran bondat!

    “No voldries, per la teva vida,
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    fer-me una almoina?
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    Dóna’m l’anellet daurat
    en la seva gran bondat,
    del teu bell ditet.”
    en la seva gran bondat!

    Li ha donat l’anell
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    per la seva jove vida.
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    El jove marxà a la guerra,
    en la seva gran bondat,
    i guanyà fama i un bon botí.
    en la seva gran bondat!

    Anà a alegres tavernes
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    amb els seus dissipats amics.
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    El que guanyà als amics en el joc,
    en la seva gran bondat,
    li robaren ferotges lladres.
    en la seva gran bondat!

    S’ajuntà als ferotges lladres,
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    i robà per entretenir-se;
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    fins que fou empresonat
    en la seva gran bondat,
    i penjat d’una forca.
    en la seva gran bondat!

    El lladre trucà a la porta del cel:
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    “Qui truca, qui hi ha?”
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    “Sento el meu anellet en la porta,
    en la seva gran bondat,
    aquí hi ha un pobre pecador.”
    en la seva gran bondat!

    “Portes al dit l’anell
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    que sempre et protegí, pecador!
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    T’obre la porta del cel,
    en la seva gran bondat,
    sinó t’hauries quedat a fora!”
    en la seva gran bondat!

    Si vols, oh reina,
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    donar-nos la vida eterna,
    Déu s’apiadi de nosaltres!
    dóna’ns el teu anellet daurat,
    en la seva gran bondat,
    per ésser lliures del pecat!
    en la seva gran bondat!
  • (Lied per a una veu solista i cor a quatre veus, WoO 33/47,  Viena, hivern 1893-94)