Herbstgefühl
Wie wenn im frost’gen Windhauch tödlich
Des Sommers letzte Blüte krankt,
Und hier und da nur, welk un rötlich,
Ein einzeln Blatt im Windhauch schwankt,
So schauert über meinem Leben
Ein nächtig trüber kalter Tag,
Warum noch vor dem Tode beben,
O Herz, o Herz, mit deinem ew’gen Schlag?
Sieh rings entblättert das Gestäude!
Was spielst du, wie der Wind am Strauch,
Noch mit der letzten, welken Freude?
Gib dich zur Ruh! Bald stirbt sie auch.
Sentiment tardorenc
Com quan les glacials ventades
fereixen de mort les últimes flors de l’estiu,
i ací i allà, el torb s’emporta
una única fulla, pansida i vermellosa,
així inunda la meva vida
una dia glaçat, nocturn i entelat.
Per què tremoles encara davant la mort,
cor meu, amb el teu etern bategar?
Contempla al voltant els arbres sense fulles!
Per què jugues encara, com el vent en els arbusts,
amb les últimes i pansides alegries?
Estigues tranquil, aviat periran també.
(Lied, Op. 48/7, Bonn, estiu 1868?)