Parole
Sie stand wohl am Fensterbogen
Und flocht sich traurig ihr Haar,
Der Jäger war fortgezogen,
Der Jäger ihr Liebster war.
Und als der Frühling gekommen,
Die Welt war von Blüten verschneit,
Da hat sie ein Herz sich genommen.
Und ging in die grüne Heid’.
Sie legt das Ohr an den Rasen,
Hört ferner Hufe Klang –
Das sind die Rehe, die grasen
Am schattigen Bergeshang.
Und abends die Wälder rauschen,
Von fern nur fällt noch en Schuß,
Da steht sie stille, zu lauschen:
“Das war meines Liebsten Gruß!”
Da sprangen vom Fels die Quellen,
Da flogen die Vöglein ins Tal.
“Und wo ihr ihn trefft, ihr Gesellen,
Grüßt mir ihn tausendmal!”
Consigna
Ella s’asseu a la finestra
i es fa les trenes amb tristesa;
ha marxat el caçador,
i el caçador és el seu estimat.
I quan arriba la primavera,
el món apar nevat de flors;
ella la sent al fons del cor
i surt cap a la verda prada.
Posa l’orella damunt la gespa,
i sent llunyans sons d’unglots...
són els cérvols, que pasturen
en l’ombrívol pendís de la muntanya,
I al vespre, entre els murmuris del bosc,
se sent un tret en la llunyania,
i ella es para a escoltar:
“Aquesta era la salutació de l’estimat!”
I brollen les fonts entre les roques,
i volen els ocells cap a la vall.
“I quan el trobeu, companys,
saludeu-lo mil vegades!”