Serenade
Leise, um dich nicht zu wecken,
Rauscht der Nachtwind, teure Frau!
Leise in das Marmorbecken
Gießt der Brunnen seinen Tau.
Wie das Wasser niedertropfend
Kreise neben Kreise zieht,
Also zittert leise klopfend
Mir das Herz bei diesem Lied.
Schwingt euch, Töne meiner Zither,
Schwingt euch aufwärts, flügelleicht;
Durch das rebumkränzte Gitter
In der Schönen Kammer schleicht.
Ist denn, liebliche Dolores,
Also singt in ihren Traum
In der Muschel deines Ohres
Für kein Perlenwörtchen Raum?
O dem Freund nur eine Stunde,
Wo dein Arm ihn heiß umschlingt,
Und den Kuß von deinem Munde
Feurig bis ans Herz ihn dringt.
Hast du ihn so ganz vergessen?
Einsam harrt er am Balkon,
Überm Wipfel der Zypressen
Bleicht des Mondes Sichel schon.
Wie das Wasser niedertropfend
Kreise neben Kreise zieht,
Also zittert leise klopfend
Ihm das Herz bei diesem Lied.
Serenata
Suaument, per no despertar-te,
murmura el vent de la nit, dona estimada!
Suaument, en la pica de marbre
aboca la font la seva rosada.
Igual que l’aigua que va caient
forma cercle darrera cercle,
així batega el meu cor
tremolós en aquesta cançó.
Moveu-vos, tonades de la meva cítara!
Eleveu-vos amb ales lleugeres
fins la reixa enramada dels testos,
i filtreu-vos en la cambra de la bella.
Canteu-li en el seu somni:
No hi ha, estimada Dolores,
en el pavelló de la teva orella
un lloc per a unes parauletes amoroses?
Oh, dóna-li a l’amic només una hora,
en què els teus braços l’estrenyin amb ardor,
i en què el bes de la teva boca
li arribi com un foc dins del cor.
L’has oblidat del tot?
T’espera solitari davant del balcó;
sobre les cimes dels xiprers
ja empal·lideix el creixent de la lluna!
Igual que l’aigua que va caient
forma cercle darrera cercle,
així li batega el cor
tremolós en aquesta cançó.
(Lied, Op. 58/8, abans de la tardor 1871)