So laß uns wandern
(aus dem Böhmischen)
“Ach Mädchen, liebes Mädchen,
Wie schwarz dein Auge ist!
Fast fürcht ich, es verzaubert
Mich einst voll arger List.”
“Und wär mein Auge schwärzer,
Um vieles schwärzer noch,
Dich, Liebster mein, verzaubern,
Ich tät es niemals doch.”
“Die Kräh auf jener Eiche,
Sieh, wie sie Eicheln pickt!
Wer weiß, wenn einst der Himmel
Zum Bräutigam dir schickt!”
“Und spricht, wen sollt er schicken?
Ich gab ja dir mein Wort,
Weißt, unterm grünen Baume,
Bei unsrer Hütte dort.”
“Wohlan, so laß uns wandern,
Du wanderst frisch mit mir,
Ein Kleid von grüner Farbe,
Mein Mädchen, kauf ich dir.”
Ein Kleid von grüner Farbe,
Das auch nicht gar zu lang:
So kann ich/kannst du mit dir/mir wandern,
Nichts hindert im Gang.
Wir wollen lustig wandern,
Bergüber und Tal ein,
Die großen, freien Wälder
Sind unser Kämmerlein.
Doncs passegem!
(traduït del bohemi)
“Ai noia, noia estimada,
quins ulls més negres tens!
Temo que un dia m’embruixin,
plens de maligna astúcia.”
“Si fossin els meus ulls més negres,
i encara molt més negres,
jo mai, estimat meu,
no t’embruixaria.”
“Mira com en cada roure
una gralla picoteja aglans!
Qui sap el qui el cel
t’enviarà un dia com espòs!”
“I digues, qui vols que m’enviï?
Em vaig comprometre amb tu,
ja ho saps, sota l’arbre verd,
a prop de la nostra cabana.”
“Molt bé, doncs passegem!
Camina alegre al meu costat,
i et compraré, estimada,
un vestit de color verd.”
Un vestit de color verd,
que no sigui massa llarg:
així em passejaré /et passejaràs amb tu / mi;
no hi ha obstacles en el camí.
Volem caminar alegres
muntanya amunt i rost avall,
els boscos, grans i lliures,
seran la nostra cambra.
(Duet per a soprano, tenor i piano, Op. 75/3, Viena, febrer 1878)