Verzagen
Ich sitz’ am Strande der rauschenden See
Und suche dort nach Ruh,
Ich schaue dem Treiben der Wogen
Mit dumpfer Ergebung zu.
Die Wogen rauschen zum Strande hin,
Sie schäumen und vergehn,
Die Wolken, die Winde darüber,
Die kommen und verwehn.
Du ungestümes Herz,
Sei still und gib dich doch zur Ruh’,
Du sollst mit Winden und Wogen
Dich trösten, was weinest du?
Descoratjament
M’assec a la vora del mar murmurador
amb desig de repòs,
i contemplo el vaivé de les ones
amb apàtica resignació.
Les ones s’apropen, remoroses, a la platja,
s’encrespen i es desfan,
com arriben i se’n van, més amunt d’elles,
els núvols i els vents.
Cor impetuós,
estigues callat i reposa,
t’hauries de consolar amb els vents
i les onades, per què plores?
(Lied, Op.72/4, Viena, març 1877)