Vom Strande
(nach dem Spanischen)
Ich rufe vom Ufer verlorenes Glück,
Die Ruder nur schallen zum Strande zurück.
Vom Strande, lieb Mutter, wo der Wellenschlag geht,
Da fahren die Schiffe, mein Liebster drauf steht.
Je mehr ich sie rufe, je schneller der Lauf,
Wenn ein Hauch sie entführet, wer hielte sie auf?
Der Hauch meiner Klagen die Segel nur schwellt,
Je mehr mein Verlangen zurücke sie hält!
Verhielt’ ich die Klagen: es löst’ sie der Schmerz,
Und Klagen und Schweigen zersprengt mir das Herz.
Ich rufe vom Ufer verlorenes Glück,
Die Ruder nur schallen zum Strande zurück.
So flüchtige Schlöser, wer könnt ihn’n vertraun,
Und Liebe, die bliebe, mit Freuden drauf baun?
Wie Vögel im Fluge, wo ruhen sie aus?
So eilige Wandrer, sie finden kein Haus,
Zertrümmern der Wogen grünen Kristall,
Und was sie berühren, verwandelt sich all.
Es wandeln die Wellen und wandelt der Wind,
Meine Schmerzen im Herzen beständig nur sind.
Ich rufe vom Ufer verlorenes Glück,
Die Ruder nur schallen zum Strande zurück.
Des de la platja
(traduït de l’espanyol)
Crido des de la platja la felicitat perduda,
només m’arriba la remor dels rems!
De la platja, estimada mare, que sofreix l’embat de les onades,
d’on surt el vaixell on va el meu estimat.
Com més el crido, més ràpid se’n va,
si un hàlit se l’emporta, quí el retindrà?
L’hàlit de les meves queixes només infla les veles,
com més reté els meus anhels!
Silencio les meves queixes i es desfermen les penes,
i queixes i silenci fan esclatar el meu cor.
Crido des de la platja la felicitat perduda,
només m’arriba la remor dels rems!
En uns palaus tan efímers, quí pot confiar-hi
i construir-hi al damunt alegrement l’amor que ha restat?
Com els ocells voladors, on reposen?
Viatgers bellugadissos, no troben cap casa,
trenquen el verd cristall de les ones,
i transformen tot allò que toquen.
Canvien les ones i canvia el vent,
només són constants les penes del meu cor!
Crido des de la platja la felicitat perduda,
només m’arriba la remor dels rems!