Vom verwundeten Knaben
Es wollt’ ein Mädchen früh aufsteh’n
Und in den grünen Wald spazieren geh’n.
Und als sie nun in den grünen Wald kam,
Da fand sie einen verwund’ten Knab’n.
Der Knab’, der war von Blut so rot,
Und als sie sich verwandt, war es schon tot.
“Wo kreig’ ich nun zwei Leidfräulein,
Die mein fein’s Lieb zu Grabe wein’n?
Wo krieg’ ich nun sechs Reuterknab’n,
Die mein fein’s Lieb zu Grabe trag’n?
Wie lang soll ich denn trauern geh’n?
Bis alle Wasser zusammen geh’n?
Ja alle Wasser geh’n nicht zusamm’n.
So wird mein Trauern kein Ende ha’n!”
Del noi ferit
Una noia volia llevar-se aviat
per anar a passejar pel bosc verd.
I quan va arribar al bosc verd
es va trobar amb un noi ferit.
El noi estava tot vermell de sang,
i quan ella s’hi va acostar, ja era mort.
“On trobaré ara dues ploraneres
que llagrimegin en la tomba de l’estimat?
On trobaré ara sis fadrins
que portin a la tomba l’estimat?
Quan de temps haurà de durar el meu dol?
Fins que s’ajuntin totes les aigües?
I com que totes les aigües no s’ajuntaran,
mai no s’acabarà el meu dol!”
(Cançó popular alemanya, per a veu i piano, Op. 14/2, Hamburg, gener 1858)