Vorüber
Ich legte mich unter den Lindenbaum,
In dem die Nachtigall schlug;
Sie sang mich in den süßesten Traum,
Der währte auch lange genug.
Denn nun ich erwache, nun ist sie fort,
Und welk bedekt mich das Laub,
Doch leider noch nicht wie am dunklern Ort,
Verglühte Asche der Staub.
Acabat
Em vaig ajeure sota el til·ler
on cantava el rossinyol;
em va cantar durant molt de temps,
tot el que va durar el meu dolç somni.
I ara em desperto i se n’ha anat,
i les fulles que em cobreixen estan músties,
però encara no tant com, en l’obscur indret,
les apagades cendres de la pols.
(Lied, Op. 58/7, abans de la tardor 1871)