Wenn die Klänge nahn
Wenn die Klänge nahn und fliehen
In den Wogen süßer Lust,
Ach! Nach tiefern Melodien
Sehnt sich einsam oft die Brust.
Wenn auf Bergen blüht die Frühe,
Wieder buntbewegt die Straßen,
Freut sich alles, wie es glühe,
Himmelwärts die Erde blühe;
Einer doch muß tief erblassen,
Goldne Träume, Sternenlust
Wollten ewig ihn nicht lassen –
Sehn sich einsam oft die Brust.
Und aus solcher Schmerzen Schwellen,
Was so lange dürstend rang,
Will ans Licht nun rastlos quellen,
Stürzend mit den Wasserfällen,
Himmelstäubend, jubelnd, bang,
Nach der Ferne sanft zu ziehen,
Wo so himmlisch Rufen sang
Ach! nach tiefern Melodien.
Blüten licht nun Blüten drängen,
Daß er möcht vor Glanz erblinden;
In den dunklen Zaubergängen,
Von den eigenen Gesängen
Hold gelockt, kann er nicht finden
Aus dem Labyrinth der Brust.
Alles, alles wills verkünden
In den Wogen süßer Lust.
Doch durch dieses Rauschen wieder
Hört er heimlich Stimmen ziehen,
Wie ein Fall verlorner Lieder
Und er schaut betroffen nieder:
“Wenn die Klänge nahn und fliehen
In den Wogen süßer Lust,
Ach! Nach tiefern Melodien
Sehnt sich einsam oft die Brust.”
Quan els sons s’apropen
Quan els sons s’apropen i volen,
amb ones de dolç delit,
ai! unes melodies més profundes
anhela sovint el cor solitari.
Quan les muntanyes floreixen de matinada,
i els camins reviuen virolats,
tot s’encén alegrement
i la terra floreix ufana;
algú, però, sospira profundament,
somnis daurats, d’uns estels delitosos
que mai no el vulguin abandonar...
anhela sovint el cor solitari.
I amb aquest augment de les penes,
allò que anhelà l’assedegat,
brollarà ara incansable a la llum,
precipitant-se en cascades,
omplint el cel de pols, amb tímida joia,
per elevar-se suaument cap una llunyania
on se senten les celestials notes de,
ai, unes melodies més profundes.
I el premen ara lluminoses flors
que el volen encegar amb llur resplendor;
dolçament captivat
per les seves pròpies cançons,
no pot trobar els obscurs camins encantats
en el laberint del cor.
Tot, tot es vol fer palès
amb ones de dolç delit.
Però enmig d’aquests murmuris
torna a sentir secretes veus,
com una cascada de cançons perdudes
i confós, baixa la mirada:
“Quan els sons s’apropen i volen,
amb ones de dolç delit,
ai! unes melodies més profundes
anhela sovint el cor solitari.”