Wie die Wolke nach der Sonne
Wie die Wolke nach der Sonne
Voll Verlangen irrt und bangt
Und durchglüht von Himmelswonne
Sterbend ihr am Busen Hangt.
Wie die Sonnenblume richtet
Auf die Sonn’ ihr Angesicht
Und nicht eh’ r auf sie verzichtet,
Bis ihr eig’nes Auge bricht.
Wie der Aar auf Wolkenpfade
Sehnend steigt ins Himmelszelt
Und berasucht vom Sonnenbade
Blind zur Erde niederfällt:
So auch muß ich schmachten, bangen,
Späh’n und trachten, sich zu sehn,
Will an deinen Blicken hangen
Und an ihrem Glanz vergehn.
Com els núvols darrera el sol
Com els núvols erren inquiets
i plens d’anhels darrera el sol,
i encesos per les delícies del cel
pengen moribunds de la seva volta.
Com els gira-sols dirigeixen
la seva faç cap el sol
i no hi renuncien mai
fins que es trenquen llurs propis ulls.
Com les àligues s’aixequen anheloses
entre els núvols cap a la carpa del cel,
i embriagades pels banys de sol
cauen encegades a la terra:
Així m’haig de consumir, i tremolar,
i observar, i esforçar-me, per mirar-te;
vull estar pendent dels teus ulls,
i morir amb el teu fulgor.
(Lied per a tenor o soprano, amb piano, Op. 6/5, Göttingen, juliol 1853)