Im Lenz
Sag’an, du Träumer am lichten Tag,
Was willst du heut’ mit dem Bangen?
Du wandelst so stumm durch Lenz und Hag,
Als wärst du von Blindheit befangen.
“Ich bin nicht blind und sehe doch nicht,
Mir ist nicht dunkel und ist nicht licht,
Könnt’ lachen und könnte weinen,
Doch sagen könnt’ ich es Keinem.”
O sieht dich die Sonne so freundlich an,
Was sollen dir Schmerz und Reue!
Wirf ab deine Last, du trauriger Mann,
Und freu’ dich an Sonne und Bläue.
“Mich freut keine Sonne, mich freut kein Blau!
Und hab’ doch den Frühling so gerne,
Ach, die ich allein nur am liebsten erschau,
Die weilt schon lang in der Ferne.”
En la primavera
Digues, tu que somnies a la llum del dia,
per què estàs avui tan angoixat?
Camines tan silenciós pel bosc primaveral
com si t’haguessis tornat cec.
“No sóc cec, però no hi veig,
per a mi no és fosc ni és clar,
podria riure i podria plorar,
però no podria dir res.”
Oh, el sol et contempla tan amical!
Què poden importar-te les penes i la recança?
Descarrega el teu fardell, home entristit,
i alegra’t amb el sol i el cel blau!
“No m’alegra cap sol ni cap cel blau,
malgrat de plaure’m molt la primavera!
Ai, aquella que més m’agrada de contemplar,
és molt lluny des de fa molt de temps!”
(Lied, febrer 1880)