Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Kindertotenlieder
  • Compositor: Gustav Mahler
  • Poeta: Friedrich Rückert
  • Poema original

    Kindertotenlieder

    1.
    Nun will die Sonn’ so hell aufgehn,
    Als sei kein Unglück die Nacht geschehn.
    Das Unglück geschah auch nur mir allein,
    Die Sonne, sie scheinet allegmein.
    Du mußt nicht die Nacht in dir verschränken,
    Mußt sie ins ewige Licht versenken.
    Ein Lämplein verlosch in meine Zelt,
    Heil sei dem Freudenlicht der Welt!

    2.
    Nun seh ich wohl, warum so dunkle Flammen
    Ihr sprütet mir in manchem Augenblicke,
    O Augen!
    Gleichsam um voll in einem Blicke
    Zu drängen eure ganze Macht zusammen.
    Doch ahnt ich nicht, weil Nebel mich umschwammen, Però jo no sospitava, perquè m’envoltava una boira,
    Gewoben vom verblendenden Geschicke,
    Daß sich der Strahl bereits zur Heimkehr schicke,
    Dorthin, von wannen alle Strahlen stammen.
    Ihr wolltet mir mit eurem Leuchten sagen:
    Wir möchten nah dir bleiben gerne,
    Doch ist uns das vom Schicksal abgeschlagen.
    Sieh uns nur an, denn bald sind wir dir ferne!
    Was dir nur Augen sind in diesen Tagen,
    In künftgen Nächten sind es dir nur Sterne.

    3.
    Wenn dein Mütterlein
    Tritt zur Tür herein
    Und den Kopf ich drehe,
    Ihr entgegen sehe,
    Fällt auf ihr Gesicht
    Erst der Blick mir nicht,
    Sondern auf die Stelle
    Näher nach der Schwelle,
    Dort wo würde dein
    Lieb Gesichtchen sein,
    Wenn du freudenhelle
    Trätest mit herein
    Wie sonst, mein Töchterlein.

    Wenn dein Mütterlein
    Tritt zur Tür herein
    Mit der Kerze Schimmer,
    Ist es mir, als immer
    Kämst du mit herein,
    Huschtest hinterdrein
    Als wie sonst ins Zimmer.
    O du, des Vaters Zelle,
    Ach zu schnelle
    Erloschner Freudenschein!

    4.
    Oft denk’ ich, sie sind nur ausgegangen!
    Bald werden sie wieder nach Hause gelangen!
    Der Tag ist schön! O sei nicht bang!
    Sie machen nur einen weiten Gang!

    Jawohl, sie sind nur ausgegangen
    Und werden jetzt nach Hause gelangen;
    O sei nicht bang! Der Tag ist schön!
    Sie machen nur den Gang zu jenen Höhn!

    Sie sind uns nur vorausgegangen
    Und werden nicht wieder nach Haus verlangen!
    Wir holen sie ein auf jenen Höhn
    Im Sonnenschein! Der Tag ist schön!

    5.
    In diesem Wetter, in diesem Braus,
    Nie hätt’ ich gesendet die Kinder hinaus!
    Man hat sie getragen hinaus,
    Ich durfte nichts dazu sagen.

    In diesem Wetter, in diesem Saus,
    Nie hätt’ ich gelassen die Kinder hinaus!
    Ich fürchtete, sie erkranken,
    Das sind nun eitle Gedanken.

    In diesem Wetter, in diesem Graus,
    Nie hätt’ ich gelassen die Kinder hinaus!
    Ich sorgte, sie stürben morgen,
    Das ist nun nicht zu besorgen.

    In diesem Wetter, in diesem Saus, in diesem Braus, En aquest temps, amb aquest vent i aquest

    Sie ruhn als wie in der Mutter Haus,
    Von keinem Sturme erschrecket,
    Von Gottes Hand bedecket.

  • Poema en català
    Cançons per als infants morts

    1.
    Ara sortirà el sol tan brillant
    com si aquesta nit no hagués succeït cap desgràcia.
    La dissort m’ha afectat només a mi,
    i el sol lluu per a tothom.
    No pots limitar la nit a tu mateix,
    l’has de submergir en la llum eterna.
    Una llumeneta s’apagà a casa meva,
    benaventurada la joiosa llum del món!

    2.
    Ara comprenc per què trèieu flames tan profundes
    quan em miràveu a mi,
    oh, ulls!,
    en certa manera, per concentrar tot el vostre poder
    en una sola mirada.

    formada per un destí encegador,
    que els teus raigs il·luminaven ja el retorn
    cap allà on s’originen tots els raigs.
    Em volíeu dir amb la vostra resplendor:
    Ens agradaria restar a prop teu,
    però ens ha estat denegat pel destí.
    Mira’ns, ara, perquè aviat serem lluny de tu!
    El que aquests dies són encara ulls per a tu,
    les próximes nits seran estrelles.

    3.
    Quan la teva mare estimada
    entra per la porta
    i jo aixeco el cap
    cap a ella,
    la meva mirada
    no la cerca a ella,
    sinó l’indret
    prop de la llinda,
    on hauria d’estar
    la teva adorada faç,
    quan tu entraves amb ella
    inundant-nos d’alegria,
    com abans, filleta meva.

    Quan la teva mare estimada
    entra per la porta
    amb l’espelma encesa,
    em sembla sempre
    com si entressis amb ella,
    corrent amb rapidesa,
    com abans, per la cambra,
    Oh, tu, cèl·lula del pare,
    ai, alegre resplendor
    tan aviat apagada!

    4.
    Penso sovint que només han sortit
    i aviat tornaran a casa!
    El dia és bell! No tinguis por!
    Només fan un llarg passeig!

    Sí, només han sortit a passejar
    i aviat tornaran a casa.
    Oh, no tinguis por! El dia és bell!
    Només fan un passeig per la muntanya!

    Només se’ns han avençat,
    i ja no tornaran a casa!
    Els anirem a recollir a la muntanya,
    a la llum del sol! El dia és bell!

    5.
    En aquest temps, amb aquest paroxisme,
    no hauria hagut de deixar sortir els infants!
    Se’ls han endut,
    i jo no podia dir res.

    En aquest temps, amb aquest vent,
    no hauria hagut de deixar sortir els infants!
    Temia que es posessin malalts,
    ara són pensaments inútils.

    En aquest temps, amb aquest espant,
    no hauria hagut de deixat sortir els infants!
    Em preocupava que es morissin demà,
    ara ja no hi ha cap temença.



    reposen ara com en la sina materna.
    No els espanta cap tempesta,
    els protegeix la mà de Déu.
  • (Cicle de cinc Lieder, per a veu i orquestra, 1901-04)