Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Lieder eines fahrenden Gesellen
  • Compositor: Gustav Mahler
  • Poeta: Gustav Mahler
  • Poema original

    Lieder eines fahrenden Gesellen

    1.
    Wenn mein Schatz Hochzeit macht,
    Fröhliche Hochzeit macht,
    Hab ich meinen traurigen Tag!
    Geh ich in mein Kämmerlein,
    Dunkles Kämmerlein!
    Weine! Wein’ um meinen Schatz,
    Um meinen liebe Schatz!

    Blümlein blau! Verdorre nicht!
    Vöglein süß! Du singst auf grüner Heide:
    Ach! wie ist die Welt so schön!
    Ziküth! Ziküth! Ziküth!

    Singet nicht! Blühet nicht!
    Lenz ist ja vorbei!
    Alles Singen ist nun aus!
    Des Abends, wenn ich schlafen geh’,
    Denk’ ich an mein Leid!
    An mein Leide!

    2.
    Ging heut’ morgen über’s Feld,
    Thau noch auf den Gräsern hing,
    Sprach zu mir der lust’ge Fink:
    Ei, du! Gelt? Guten Morgen! Ei gelt? Du!
    Wird’s nicht eine schöne Welt?
    Schöne Welt? Zink! Zink! Schön und flink!
    Wie mir doch die Welt gefällt!

    Auch die Glockenblum’ am Feld
    Hat mir lustig guter Ding’,
    Mit den Glöckchen, klinge, kling,
    Ihren Morgengruß geschellt:
    Wird’s nicht eine schöne Welt?
    Kling, Kling! Schönes Ding! kling, Kling,
    Wie mir doch die Welt gefällt! Heiah!

    Und da fing im Sonnenschein
    Gleich die Welt zu funkeln an;
    Alles, Alles, Ton und Farbe gewann
    Im Sonnenschein!
    Blum’ und Vogel, groß und klein!
    Guten Tag! Ist’s nicht eine schöne Welt?
    Ei, du! Gelt? Schöne Welt!

    Nun fängt auch mein Glück wohl an?
    Nein! Nein! Das ich mein’,
    mir nimmer blühen kann!

    3.
    Ich hab’ ein glühend Messer,
    Ein Messer in meiner Brust,
    O weh!
    In jede Freud’ und jede Lust,
    Es schneid’t so weh und tief!
    Ach, was ist das für ein böser Gast!
    Nimmer hält es Ruh’ nimmer hält er Rast!
    Nicht bei Tag, nicht bei Nacht, wenn ich schlief!
    O weh!

    Wenn ich in den Himmel seh’,
    Seh’ ich zwei blaue Augen steh’n!
    O weh!
    Wenn ich im gelben Felde geh’,
    Seh’ ich von fern das blonde Haar im Winde weh’n!
    O weh!

    Wenn ich aus dem Traum auffahr’,
    Und höre klingen ihr silbern Lachen,
    O weh!
    Ich wollt’ ich läg’ auf der schwarzen Bahr’,
    Könnt’ nimmer die Augen aufmachen!

    4.
    Die zwei blauen Augen von meinem Schatz,
    Die haben mich in die weite Welt geschickt.
    Da mußt’ ich Abschied nehmen
    Vom allerliebsten Platz!
    O Augen blau, warum habt ihr mich angeblickt?
    Nun hab’ ich ewig Leid und Grämen!

    Ich bin ausgegangen in stiller Nacht,
    Wohl über die dunkle Heide;
    Hat mir niemand Ade gesagt. Ade!
    Mein Gesell’ war Lieb’ und Leide.
    Auf der Straße steht ein Lindenbaum,
    Da hab’ ich zum ersten Mal im Schlaf geruht!

    Unter dem Lindenbaum!
    Der hat seine Blüten über mich geschneit –
    Da wußt’ ich nicht, wie das Leben tut,
    War Alles, Alles wieder gut!
    Ach! Alles, Lieb’ und Leid,
    Und Welt, und Traum!

  • Poema en català

    Cançons d’un camarada errant

    El dia que es casi el meu tresor,
    amb un alegre casament,
    serà per a mi un dia molt trist!
    Aniré a la meva petita cambra,
    a l’obscura cambra!
    Ploraré! Ploraré pel meu tresor,
    pel meu tresor estimat!

    Floretes blaves! No us pansiu!
    Dolç ocellet, que cantes en els camps verds: :
    Ai! Per què és el món tan bell?
    Ziquit! Ziquit! Ziquit!

    No canteu! No floriu!
    La primavera ja ha passat!
    Ja s’han acabat les cançons!
    Els vespres, quan me’n vaig a dormir,
    penso en el meu dolor!
    En el meu dolor!

    He anat aquest matí pel camp,
    la rosada encara era damunt de l’herba,
    i m’ha dit l’alegre pinsà:
    Ep, tu, no és veritat? Bon dia! Ep, no és veritat,
    No és bell aquest món?
    Un bell món? Sing, sing! Bell i eixerit?
    C0m m’agrada aquest món!

    També les campànules del camp
    m’han saludat contentes,
    amb les campanetes, cling, cling,
    ressonava la seva salutació matinal:
    No és bell aquest món?
    cling, cling! Un bell món! cling, cling,
    com m’agrada el món! Visca!

    I llavors ha començat a brillar
    el sol damunt del món.
    Tot, tot, sons i colors,
    ha guanyat amb la llum del sol!
    Flors i ocells, grans i petits!
    Bon dia! No és bell aquest món?
    Ep tu, no és veritat? Un bell món!

    Començarà ara la meva felicitat?
    No, no! No per a mi,
    mai més no tornarà a florir!

    Tinc un punyal ardent,
    un punyal en el meu pit,
    Das schneid’t so tief
    en cada alegria i en cada plaer,
    Penetra amb tant de mal i tan profund!
    Ai, quin hoste més dolent!
    Mai no dóna pau, mai no dóna repòs!
    Ni de dia, ni de nit, mentre dormo!
    Ai de mi!

    Quan miro cap el cel,
    hi veig brillar dos ulls blaus!
    Ai de mi!
    Quan vaig pels camps groguencs,
    veig uns cabells daurats onejant al vent!
    Ai de mi!

    Quan em desperto dels meus somnis,
    i sento el seu riure argentí,
    ai de mi! ,
    m’agradaria jeure en un negre taüt,
    i no poder obrir mai més els ulls!

    Els dos ulls blaus del meu tresor
    m’han enviat a l’ampli món.
    Vaig haver d’acomiadar-me
    dels meus llocs més estimats!
    Oh, ulls blaus, per què em vàreu mirar?
    Ara tindré penes i afliccions per sempre més!

    He partit en la nit obscura,
    en la nit obscura dels foscos camps;
    ningú m’ha dit adéu. Adéu!
    Els meus companys eren l’amor i el dolor.
    Hi ha un til·ler en el camí,
    allà he pogut dormir per primera vegada!

    A sota del til·ler!
    Ha deixat nevar sobre meu les seves flors...
    i ja no he sabut el que fa la vida,
    tot, tot tornava a ésser bo!
    Ai! Tot, amor i penes,
    el món i els somnis!

  • (Cicle de quatre Lieder, per a veu baixa i orquestra o piano, desembre1883 - gener 1885)