Rheinlegendchen
Bald gras ich am Neckar,
Bald gras ich am Rhein,
Bald hab ich ein Schätzel,
Bald bin ich allein.
Was hilft mir das Grasen,
Wann die Sichel nicht schneidt,
Was hilft mir ein Schätzel,
Wenn’s bei mir nicht bleibt.
So soll ich dann grasen
Am Neckar, am Rhein,
So werf ich mein goldiges
Ringlein hinein.
Es fließet im Neckar,
Und fließet im Rhein,
Soll schwimmen hinunter
Ins tiefe Meer’ nein.
Und schwimmt es, das Ringlein,
So frißt es ein Fisch,
Das Fischlein soll kommen
Aufs Königs sein Tisch.
Der König tät fragen,
Wems Ringlein soll sein?
Da tät mein Schatz sagen,
Das Ringlein ghört mein.
Mein Schätzlein tät springen
Bergauf und bergein,
Tat mir wiedrum bringen
Das Goldringlein fein.
Kannst grasen am Neckar,
Kannst grasen am Rhein,
Wirf du mir immer
Dein Ringlein hinein.
Petita llegenda del Rin
Aviat segaré prop del Neckar,
aviat segaré prop del Rin,
aviat tindré una estimada,
aviat em quedaré sol.
De què em servirà segar,
si la falç no talla?
De què em servirà una estimada,
si no resta amb mi?
Si haig de segar,
en el Neckar o en el Rin,
llavors hi tiraré
el meu anellet daurat.
Se l’emporti el Neckar
o se l’emporti el Rin,
surarà cap avall,
no cap al fons del mar
I mentre l’anellet neda,
se’l menjarà un peix.
I aquest peix arribarà
al plat del rei.
I el rei preguntarà:
De qui deu ser aquest anellet?
I dirà la meva estimada:
Aquest anellet és meu.
La meva estimada anirà saltant
amunt i avall per les muntanyes,
per tornar-me a donar
el bell anellet daurat.
Ja pots segar prop del Neckar,
ja pots segar prop del Rin,
però no deixis de tirar-hi
el teu anellet daurat!
(Lied per a veu i piano o orquestra, agost 1893)