Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Der Knabe mit dem Wunderhorn, op. 30/1
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Emmanuel Geibel
  • Poema original
     
    Der Knabe mit dem Wunderhorn
     
    Ich bin ein lust’ger Geselle,
    Wer könnt’ auf Erden fröhlicher sein!
    Mein Rößlein so helle, so helle,
    Das trägt mich mit Windesschnelle
    Ins blühende Leben hinein –
           Trara!
    Ins blühende Leben hinein
     
    Es tönt an meinem Munde
    Ein silbernes Horn von süßem Schall,
    Es tönt wohl manche Stunde,
    Von Fels und Wald in der Runde
    Antwortet der Widerhall –
           Trara!
    Antwortet der Widerhall!
     
    Und komm’ ich zu festlichen Tänzen,
    Zu Scherz und Spiel im sonnigen Wald,
    Wo schmachtende Augen mir glänzen
    Und Blumen der Becher bekränzen,
    Da schwing’ ich vom Roß mich alsbald –
           Trara!
    Da schwing’ ich vom Roß mich alsbald!
     
    Süß lockt die Gitarre zum Reigen,
    Ich küße die Mädchen, ich trinke den Wein;
    Doch will hinter blühenden Zweigen
    Die purpurne Sonne sich neigen,
    Da muß es geschieden sein –
           Trara!
    Da muß es geschieden sein!
     
    Es zieht mich hinaus in die Ferne;
    Ich gehe dem flüchtigen Rosse den Sporn.
    Ade! Wohl blieb’ ich noch gerne,
    Doch winken schon andere Sterne,
    Und grüßend vertönet das Horn –
           Trara!
    Und grüßend vertönet das Horn.
  • Poema en català
     
    El noi amb el corn meravellós
     
    Sóc un company divertit!
    Qui pot ésser més feliç en aquest món?
    El meu corser tan brillant, tan brillant,
    em porta per la pròspera vida
    amb la rapidesa del vent...
           Trarà!
    amb la rapidesa del vent!
     
    Sona en la meva boca
    un corn de plata de dolços sons,
    sona content durant moltes hores,
    i des de les roques i els boscos del voltant
    l’eco em contesta ...
           Trarà!
    l’eco em contesta!
     
    I quan em trobo amb festives danses,
    entre jocs i bromes, en el bosc assolellat,
    on em miren ulls esllanguits
    per sobre les copes ornades amb flors,
    salto tot seguit del meu cavall...
           Trarà!
    salto tot seguit del meu cavall!
     
    Dolçament m’invita la guitarra a dansar,
    beso a les noies, i bec el vi;
    però quan darrera les enceses branques
    s’apaga la porpra del sol,
    llavors me’n haig d’anar...
           Trarà!
    llavors me’n haig d’anar!
     
    M’atreu més enllà la llunyania,
    i premo els esperons al meu àgil corser.
    Adéu! M’agradaria molt quedar-me,
    però lluen enllà altres estrelles,
    i les saludo ja amb el meu corn...
           Trarà!
    i les saludo ja amb el meu corn.
  • (Lied, op. 30/1, Leipzig, agost 1840)