Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Der Page, op. 30/2
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Emmanuel Geibel
  • Poema original
     
    Der Page
     
    Da ich nun entsagen müßen
    Allem, was mein Herz erbeten,
    Laß mich diese Stelle küßen,
    Die dein schöner Fuß betreten.
     
    Darf ich auch als Ritter nimmer
    Dir beglückt zur Seite schreiten,
    Laß mich doch als Pagen immer
    In die Messe dich begleiten.
     
    Will ja treu sein und verschwiegen,
    Tags dem kleinsten Winke lauschen,
    Nachts auf deiner Schwelle liegen,
    Mag auch Sturm und Hagel rauschen.
     
    Will dir stets mit sitt’gem Grüßen
    Morgens frische Rosen bringen,
    Will des Abends dir zu Füßen,
    Lieder zur Gitarre singen.
     
    Will der weißen Renner zäumen,
    Wenn’s dich lüstet, frisch zu jagen,
    Will dir in des Waldes Räumen
    Dienend Speer und Flaken tragen.
     
    Will auf deinen Liebeswegen
    Selbst den Fackelträger machen,
    Und am Tor mit blankem Degen,
    Wenn du andre küßest, wachen.
     
    Und das alles ohne Klage,
    Ohne Flehn, nicht laut noch leise,
    Wenn mir nach vollbrachtem Tage
    Nur en Lächeln wird zum Preise.
     
    Wenn, gleich einem Segensterne,
    Der mein ganzes Wesen lenket,
    Nur dein Aug’ aus weiter Ferne
    Einen einz’gen Strahl mir schenket.
  • Poema en català
     
    El patge
     
    Ja que haig de renunciar
    a tot el que anhela el meu cor,
    deixa’m besar aquest indret
    que han petjat els teus bells peus.
     
    Ja que no podré mai com un cavaller
    anar feliç al teu costat,
    deixa’m al menys que com a patge
    t’acompanyi sempre a missa.
     
    Seré molt fidel i discret,
    espiaré de dia el més petit senyal,
    i jauré de nit a la teva llinda,
    encara que bramulin tempestes i
                                        calamarsades.
     
    Cada matí et saludaré castament
    amb roses fresques,
    i cada vespre, amb la guitarra,
    cantaré cançons als teus peus.
     
    Posaré les brides al teu blanc corser
    quan et plagui anar de caça,
    t’obriré camí en el bosc
    i et portaré servicial la llança i el falcó.
     
    Àdhuc els teus camins amorosos
    il·luminaré amb una torxa,
    i amb lluent espasa vetllaré a la porta
    mentre tu beses un altre.
     
    I tot això sense cap queixa,
    sense cap prec, ni mut ni expressat,
    si un cop acabat el dia
    em recompenses amb un somriure.
     
    Si com una estrella benefactora
    que guia tots els meus sentiments,
    els teus ulls, des de la llunyania,
    m’adrecen només un dels seus raigs.
  • (Lied, Op. 30/2, Leipzig, agost 1840)