Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Der Spielmann, op. 40/4
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Adalbert von Chamisso
  • Poeta (VO): Hans Christian Andersen
  • Poema original
     
    Der Spielmann
     
    Im Städchen gibt es des Jubels viel,
    Da halten sie Hochzeit mit Tanz und mit Spiel,
    Den Fröhlichen blinket der Wein so rot,
    Die Braut nur gleicht dem getünchten Tod.
     
    Ja, tot für den, den nicht sie vergißt,
    Der doch beim Fest nicht Bräutigam ist;
    Da steht er inmitten der Gäste im Krug
    Und streichet die Geige, lustig genug!
     
    Er streichet die Geige, sein Haar ergraut,
    Es springen die Saiten gellend und laut,
    Er drückt sie ans Herz und achtet es nicht,
    Ob auch sie in tausend Stücken zerbricht.
     
    Es ist gar grausig, wenn einer so stirbt,
    Wann jung sein Herz und Freude noch wirbt;
    Ich mag und will nicht länger es sehn,
    Das möchte den Kopf mir schwindelnd verdrehn.
     
    Wer heißt euch mit Fingern zeigen auf mich?
    O Gott! bewahr’ uns gnädiglich,
    Daß keinen der Wahnsinn übermannt;
    Bin selber ein armer Musikant.
  • Poema en català
     
    El joglar
     
    Hi ha molta alegria en la petita ciutat,
    se celebren unes noces amb danses i música;
    el vi fulgura vermellós per als alegres
                                                                convidats,
    només la núvia està tan pàl·lida com la mort.
     
    Sí, morta per a aquell que mai no podrà oblidar,
    però que no és el nuvi en aquesta festa;
    és allà, amb la gerra, enmig dels convidats,
    i toca prou divertit el violí!
     
    Toca el violí, amb els cabells agrisats;
    vibren les cordes, penetrants i agudes,
    les estreny contra el seu cor, i no li preocupa
    si també es trenquen en mil trossos.
     
    És espantós que es mori així,
    quan fa poc el seu cor vessava alegria.
    No puc i no vull veure-ho més temps!
    Em podria fer perdre el cap, marejat!
     
    Qui us ha dit que m’assenyaléssiu amb el dit?
    Oh Déu, protegeix-nos, indulgent,
    que ningú no es rendeixi a la demència;
    no sóc més que un pobre músic.
  • (Lied, Op. 40/4, Leipzig, juliol 1840)