Poema original
Der traurige Jäger
Zur ew’gen Ruh’ sie sangen
Die schöne Müllerin,
Die Sterbeglocken klangen
Noch übern Waldgrund hin.
Da steht ein Fels so kühle,
Wo keine Wandrer gehn,
Noch einmal nach der Mühle
Wollt’ dort der Jäger sehn.
Die Wälder rauschten leise,
Sein Jagen war vorbei,
Der blies so irre Weise,
Als müßt’ das Herz entzwei.
Und still dann in der Runde
Ward’s über Tal und Höhn,
Man hat seit dieser Stunde
Ihn nimmermehr gesehn.
Poema en català
El caçador afligit
Cantaven per l’etern repòs
de la bella molinera;
les campanes repicaven a morts,
a través de tota la vall.
Hi ha una roca molt freda
on no hi va cap caminant,
però aquell dia el caçador
volgué anar cap el molí.
El bosc murmurava suaument,
havia acabat la cacera;
xiulava d’una manera estranya,
com si tingués el cor partit en dos.
I després es feu el silenci
en la vall i en les muntanyes.
Des d’aquell moment
ningú no l’ha vist més.