Poema original
Ungewitter
Auf hohen Burgeszinnen
Der alte König stand
Und überschaute düster
Das düster umwölkte Land.
Es zog das Ungewitter
Mit Sturmesgewalt herauf,
Er stütze seine Rechte
Auf seines Schwertes Knauf.
Die Linke, der entsunken
Das goldene Zepter schon,
Hielt noch auf der finstern Stirne
Die schwere, goldene Kron.
Da zog ihn seine Buhle
Leis an des Mantels Saum:
“Du hast mich einst geliebet,
Du liebst mich wohl noch kaum?” –
“Was Lieb und Lust und Minne?
Laß ab, du süße Gestalt!
Das Ungewitter ziehet
herauf mit Sturmesgewalt.
Ich bin auf Burgeszinnen
Nicht König mit Schwert und Krön,
Ich bin der empörten Zeiten
Unmächtiger, bangender Sohn.
Was Lieb und Lust und Minne?
Laß ab, du süße Gestalt!
Das Ungewitter ziehet
herauf mit Sturmesgewalt.”
Poema en català
Tempesta
El vell rei es trobava
en els alts merlets del castell
i contemplava, tètric,
la tètrica terra als seus peus.
Arribava una tempesta
de força huracanada.
Recolzà la mà dreta
en l’empunyadura de l’espasa.
L’esquerra, que sostenia
el bell ceptre daurat,
aguantava també en la tètrica testa
la pesada corona d’or.
La seva estimada li estirà
suaument la vora del mantell:
“Tu m’has estimat molt,
ja no m’estimes gens?”...
“Què són amor, plaer i delit?
Deixa’m, dolça figura!
Bramula una tempesta
de força huracanada.
Aquí en els merlets del castell
no sóc un rei amb espasa i corona.
Només sóc un fill impotent
i temorós de la natura desencadenada.
Què són amor, plaer i delit?
Deixa’m, dolça figura!
Bramula una tempesta
de força huracanada.”