Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Zahnweh, op. 55/2
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Wilhelm Gerhard
  • Poeta (VO): Robert Burns
  • Poema original
     
    Zahnweh
     
    Wie du mit gift’gem Stachel fast
    Die Kiefern mir zerrissen hast,
    Mein Ohr durchdröhnet ohne Rast,
           Dein Meisterstich;
    Du bist von Nerven Pein und Last:
           Fluch über dich!
     
    Stellt Fiebers Gluth und Frost sich ein,
    Zwickt’s hier und dort in Mark und Bein,
    Mitleid und Trost wird uns verleih’n
           Des Nachbars Herz;
    Du aber fügst zu Höllenpein
           Noch Spottes Schmerz!
     
    Mir rieselt’s eiskalt über’s Kinn,
    Die Sessel schleudr’ ich her und hin,
    Um’s Feuer tanzt mit lust’gem Sinn
           Die kleine But,
    Ein Schwarm von Hummeln, ach, ich bin
           Wahnsinn und Wuth!
     
    Von allen Plagen auf der Welt:
    Mißrathner Erndte, wenig Geld,
    Der Schnurken Zunft, die Netze stellt
           Mit List und Fleiß.
    Und dem was Freud’ uns sonst vergällt,
           Trägst du den Preis!
     
    O Schwelfelhaupt im Gluthpalast,
    Der du die Qual geboren hast,
    Uns willst, daß Nebel und Morast
           Auf Erden weh’
    Gieb Jedem, der Alt-Schottland haßt,
           Ein Jahr dein Weh!
  • Poema en català
     
    Mal de queixal
     
    Com m’ha destrossat la mandíbula
    el teu fibló verinós,
    tortura sense parar la meva orella
           la teva fiblada torturadora;
    ets el turment i la pena dels nervis!
           Et maleeixo!
     
    Portes l’ardor i la gelor de la febre,
    tortures ací i allà, fins a la medul·la,
    et plany i et consola
           el cor del veí;
    però tu afegeixes a les penes de l’infern
           la burla i l’escarni!
     
    Sento una gelada esgarrifança en la maixella,
    no em puc estar assegut,
    mentre, amb riallera alegria, en el foc dansa
           en el petit cubell
    un eixam de borinots; ai, estic
           boig i enfurismat!
     
    De totes les plagues del món,
    collites malmeses, manca de diners,
    bandes de malvats, trampes posades
           amb malícia i enginy,
    i tot el que ens amarga les alegries,
           tu t’emportes el premi!
     
    Oh dimoni en el palau de foc,
    tu que has nascut per al dolor,
    i voldries que la terra estigués plena
           de boira i de llot,
    dóna-li a tot aquell que odiï Escòcia
           un any d’aquest dolor!
  • Poema en versió original
     
    My curse upon your venom’d stang,
    That shoots my tortur’d gooms alang,
    An’ thro’ my lug gies monie a twang
           We gnawing vengeance,
    Tearing my nerves wi’ bitter pang,
           Like racking enignes!
     
    A’ dwon my beard the slavers trickle,
    I throw the wee stools o’er the mickle,
    While round the fire the giglets keckle
           To see me loup,
    An’, raving mad, I wish a heckle
           Were i’ their doup!
     
    When fevers burn, or ague freezes,
    Rheumatics gnaw, or colic squeezes,
    Our neebors sympathise to ease us
           Wi’ pitying moan;
    But thee! – thou hell o’ a’ diseases,
           They mock our groan!
     
    Of a’ the num’rous human dools –
    Ill-hairsts, daft bargains, cutty-stools,
    Or worthy frien’s laid i’ the mools,
           Sad sight so see!
    The tricks o’ knaves, or fash o’ fools –
           Thou bear’st the gree!
     
    Whare’er that place be priests ca’ Hell,
    Whare a’ the tones o’ misery yell,
    An’ ranked plagues their numbers tell
           In dreadfu’ raw,
    Thou, Toothache, surely bear’st the bell
           Amang them a’ l.
     
    O thou grim, mischief-making chiel,
    That gars the notes o’ discord squeel,
    Till humankind aft dance a reel
           In gore a shoe-thick,
    Gie a’ the faes o’ Scotland’s weal
           A towmond’s toothache.
  • (Lied per a cor mixt, a capella, Op. 55/2, Dresden, gener 1846)