Poema original
Am Ufer
Die Welt verstummt, dein Blut erklingt,
In seinen hellen Abgrund sinkt
Der ferne Tag,
Er schaudert nicht; die Glut umschlingt
Das höchste Land, im Meere ringt
Die ferne Nacht,
Sie schaudert nicht; der Flut entspringt
Ein Sternchen, deine Seele trinkt
Das ewige Licht.
Poema en català
En la riba
El món calla, només sona la teva sang,
en la seva clara sina s’amaga
el dia llunyà,
i no s’esgarrifa; la calor abraça
les altes muntanyes, en la mar regna
la nit llunyana,
i no tremola; s’escapa de la profusió
una estrelleta; la teva ànima beu
de la llum eterna.