Poema original
Der müde Wandrer
Schon sank die Sonne nieder,
Es ist geworden spat:
Ein Wandrer wie ein Schatten
Zieht hin am Felsenpfad.
Er denkt an seine Heimat,
An seine Jugendzeit:
Die Jugend ist verschwunden,
Die Heimat ist so weit.
Da hört er fernher Glocken,
Als riefen sie ihim zu.
O bringt dem müden Wandrer,
O bringet mir auch Ruh!
Da schwindelt’s ihm, er stürzet
Vom Pfade gäh hinab.
Tief unten in den Schluchten,
Da findet er sein Grab.
Die Abendglocken schweigen;
Nur leise rauscht der Bach
Hinab die dunklen Schuchten,
Hinab mit Weh und Ach.
Poema en català
El caminant cansat
El sol ja s’ha post,
s’ha fet tard;
un caminant avança com una ombra
pel rocós viarany.
Pensa en la seva pàtria
i en la seva joventut:
la joventut ja ha passat
i la pàtria és molt lluny.
Sent llavors llunyanes campanes,
com si el cridessin.
Oh, porteu-li al cansat caminant,
oh, porteu-me també la pau!
Llavors defalleix i cau
damunt l’obscur camí,
cap a un profund abisme:
allà troba la seva tomba.
Han callat les campanes vespertines,
només el rierol murmura suau;
lluny de la correntia obscura,
lluny de tots els dolors!