Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Don Juan, op. 20
  • Compositor: Richard Strauss
  • Poeta: Nikolaus Lenau
  • Poema original
     
    Don Juan
     
    Don Juan (zu Diego, sein Bruder)
    Den Zauberkreis, den unermeßlich weiten,
    Von vielfach reizend schönen Weiblichkeiten
    Möcht’ ich durchziehn im Strome des Genusses,
    Am Mund der letzten sterben eines eines Kusses.
    O Freund, durch alle Räume möcht’ ich fliegen,
    Wo eine Schönheit blüht, hinknien vor jede
    Und, wär’s auch nur für sich Augenblicke, siegen.
     
    Don Juan (zu Diego)
    Ich fliege Überdruß und Lustermattung,
    Erhalte frisch im Dienste mich des Schönen,
    Die einzle kränkend schwärm’ ich für die Gattung.
    Der Odem einer Frau, heut Frühlingsduft,
    Drückt morgen mich vielleicht wie Kerkerluft.
    Wenn wechselnd ich mit meiner Liebe wandle
    Im weiten Kreis der schönen Frauen,
    Ist meine Lieb’ an jeder eine andre;
    Nicht aus Ruinen will ich Tempel Bauen.
    Ja! Leidenschaft ist immer nur die neue;
    Sie läßt sich nicht von der zu jener bringen,
    Sie kann nur sterben hier, dort neu entspringen,
    Und kennt sie sich, so weiß sie nichts von Reue.
    Wie jede Schönheit einzig in der Welt,
    So ist es auch die Lieb’ der sie gefällt.
    Hinaus und fort nach immer neuen Siegen,
    So lang der Jugend Feuerpulse fliegen!
     
    Don Juan (zu Marcello)
    Es war ein schöner Sturm, der mich getrieben,
    Er hat vertobt und Stille ist geblieben.
    Scheintot ist alles Wünschen, alles Hoffen;
    Vielleicht ein Blitz aus Höh’n, die ich verachtet,
    Hat tödlich meine Liebeskraft getroffen,
    Und plötzlich ward die Welt mir wüst, umnachtet;
    Vielleicht auch nicht; – der Brennstoff ist verzehrt,
    Und kalt und dunkel ward es auf dem Herd.
  • Poema en català
     
    Don Juan
     
    Don Juan (a Diego, el seu germà)
    El cercle màgic, infinit, de les belles
    natures femenines de variats encisos,
    voldria travessar en la correntia dels delits,
    i morir amb un últim bes als llavis.
    Oh, amic, voldria volar per tots els espais
    on floreixi una beutat, agenollar-me als seus peus,
    i conquerir-la, només que fos un instant.
     
    Don Juan (a Diego)
    Defujo el sadollament i l‘esgotament dels plaers,
    em mantinc jove al servei de les belles,
    i encara que alguna em faci sofrir, estimo al gènere.
    L’alè d’una dona, avui perfum primaveral,
    potser demà em semblarà el buf d’una presó.
    Quan variant el meu amor recorro
    l’ampli cèrcol de les dones belles,
    el meu amor per a cada una és distint;
    no vull edificar temples damunt de runes.
    Sí! Passió només ho és la última;
    no es deixa portar de l’una a l’altra,
    només sap morir ací, per ressorgir allà,
    es coneix bé, no sap de penediment.
    Igual que cada beutat és única en el món,
    també ho és l’amor que inspira.
    Endavant, sempre cap a noves conquestes,
    mentre duri el fogós batec de la joventut!
     
    Don Juan (a Marcello)
    Era una bella tempesta la que m’empenyé,
    ara s’ha encalmat, i ha restat la quietud.
    Semblen morts tots els desigs i esperances;
    potser un llamp de les altures, que jo menyspreava,
    ha ferit de mort la meva potència amorosa,
    i de sobte el món ha esdevingut erm i fosc;
    o potser no...s’ha consumit la llenya
    i la llar és freda i obscura.
  • (Poema simfònic per a orquestra, Op. 20, Munic, 1887/89)