Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Himmelsboten zu Liebschens Himmelbett, op. 32/5
  • Compositor: Richard Strauss
  • Poeta: Anònim
  • Poema original
     
    Himmelsboten
    zu Liebschens Himmelbett
     
    Der Mondschein, der ist schon verblichen,
    Die finstre Nacht ist hin geschlichen;
    Steh auf, du edle Morgenröth,
    Zu dir all mein Vertrauen steht.
     
    Phöbus, ihr Vorbot wohleziert,
    Hat schon den Wagen angeschirrt;
    Die Sonnenroß sind vorgespannt,
    Zügel ruht in seiner Hand.
     
    Ihr Vorbot, der Don Lucifer
    Schwebt allbereits am Himmel her,
    Er hat die Wolken aufgeschlossen,
    Die Erd mit seinem Thau begossen.
     
    O fahrt vor ihr Schlafkämmerlein,
    Weckt leis die süße Liebste mein;
    Verkündet ihr, was ich euch sag,
    Mein Dienst, Mein Gruß, ein guten Tag.
     
    Doch müßt ihr sie fein züchtig wecken,
    Dabei mein heimliche Lieb entdecken;
    Sollt sagen, wie ihr Diener wacht
    So kummervoll die ganze Nacht.
     
    Schaut an für mich die gelbe Haar,
    Ihr Hälslein blank, ihr Äuglein klar;
    Küßt ihr für mich den rothen Mund,
    Und wenn sie’s leid’t, die Brüstlein rund.
  • Poema en català
     
    Missatgers celestials
    al llit celestial de l’estimada
     
    Ja ha empal·lidit la llum de la lluna,
    s’esvaeix lentament la foscor de la nit;
    desperta’t, noble aurora rogent,
    he posat en tu la meva confiança!
     
    Febus, el teu afectat precursor,
    ja ha preparat el seu carro,
    els cavalls del sol ja estan enganxats,
    les regnes reposen en les seves mans.
     
    El teu precursor, Lucifer,
    ja vola pel cel,
    ha trencat els núvols
    i ha regat la terra amb la seva rosada.
     
    Oh, passa per davant de la seva petita cambra,
    i desperta suaument la meva dolça estimada,
    i transmet-li això que et dic:
    el meu homenatge, la meva salutació, el meu bon dia.
     
    Però l’has de despertar ben castament,
    que descobreixi així el meu amor secret;
    digues-li com vetlla el seu servidor
    ple d’aflicció tota la nit.
     
    Contempla per mi els seus cabells daurats,
    el seu collet brillant, els seus clars ullets;
    besa per mi la seva boca vermella,
    i, si et deixa, els seus pitets rodons.
  • (Lied, Op. 32/5, RSWV 174/5, 3 de gener 1896)
    (El poema figura en el recull “Des Knaben Wunderhorn” d’Achim von Arnim i Clemens Brentano)