Poema original
Im Spätboot
Aus der Schiffsbank mach’ ich meinen Pfühl,
Endlich wird die heiße Stirne kühl!
O wie süß erkaltet mir das Herz!
O wie weich verstummen Lust und Schmerz!
Über mir des Rohres schwarzer Rauch
Wiegt und biegt sich in des Windes Hauch.
Hüben hier und drüben wieder dort
Hält das Boot an manchem kleinen Port:
Bei der Schiffslaterne kargem Schein
Steigt ein Schatten aus und niemand ein.
Nur der Steuer noch,der wacht und steht!
Nur der Wind, der mir in Haare weht!
Schmerz und Lust erleiden sanften Tod.
Einem Schlumm’rer trägt das dunkle Boot.
Poema en català
En el vaixell, de nit
D’una banqueta del vaixell en faig el meu coixí.
Finalment troba la fresca el meu front febril!
Oh, amb quina dolçor se’m refreda el cor!
Oh, amb quina suavitat emmudeixen el plaer i la pena!
A sobre meu el negre fum de la xemeneia
oscil·la i es recargola amb les bufades del vent.
Ara aquí i després més enllà
s’atura el vaixell en petits ports.
A la tènue llum del fanal
una ombra desembarca i no en puja cap.
Només hi ha timoner que vetlla!
Només el vent que em bufa als cabells!
Pena i plaer moren dolçament.
L’obscur vaixell porta un dorment.