Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Lied an meinen Sohn, op. 39/5
  • Compositor: Richard Strauss
  • Poeta: Richard Dehmel
  • Poema original
     
    Lied an meinen Sohn
     
    Der Sturm behorcht mein Vaterhaus,
    Mein Herz klopft iin die Nacht hinaus,
    Laut; so erwacht’ ich vom Gebraus
    Des Forstes schon als Kind.
    Mein junger Sohn, hör zu, hör zu:
    In deine ferne Wiegenruh
    Stöhnt meine Worte dir im Traum der Wind.
     
    Einst hab auch auch im Schlaf gelacht,
    Mein Sohn, und bin nicht aufgewacht
    Vom Sturm; bis eine graue Nacht
    Wie heute kam.
    Dumpf brandet heut im Forst der Föhn,
    Wie damals, wenn ich sein Getön
    Vor Furcht wie meines Vaters Wort vernahm.
     
    Horch, wie der Knospige Wipfelsaum
    Sich sträubt, sich beugt, von Baum zu Baum;
    Mein Sohn, in deinen Wiegentraum
    Zornlacht der Sturm, hör zu, hör zu!
    Er hat sich nie vor Fucht gebeugt,
    Horch, wie er durch die Kronen keucht:
    Sei Du! sei Du!
     
    Und wer dir einst von Sohnenspflicht,
    Mein Sohn, dein alter Vater spricht,
    Gehorch ihm nicht, gehorch ihm nicht!
    Horch, wie der Föhn im Forst den Frühling braut!
    Horch, er behorcht mein Vaterhaus,
    Mein Herz klopft in die Nacht hinaus,
    Laut ...
  • Poema en català
     
    Cançó al meu fill
     
    La tempesta aguaita la meva casa pairal,
    el meu cor batega violentment en la nit;
    així em despertaven, de nen,
    els murmuris del bosc.
    Escolta, estimat fillet, escolta:
    en el teu llunyà i silenciós bressol
    el vent et murmurarà en somnis les meves paraules.
     
    Un dia jo també somreia en somnis,
    fill meu, i no em despertaven les tempestes,
    fins que arribà una nit
    grisa com aquesta.
    Avui bufa el vent talment sord com llavors,
    quan el sentia bramular amb terror,
    com paraules del meu pare.
     
    Escolta com resisteixen els ramatges plens de poncelles
    i com s’inclinen, un arbre rere l’altre;
    fill meu, en el teu silenciós bressol
    s’enfelloneix la tempesta; escolta, escolta!
    Mai no havia tingut por!
    Escolta quin panteix entre el ramatge:
    Sies tu! Sies tu!
     
    I si un dia, fill meu, el teu vell pare
    et parla de deures filials,
    no te l’escoltis, no te l’escoltis,
    escolta com el vent amenaça el bosc en la primavera!
    Escolta com aguaita la meva casa pairal,
    el meu cor sona en la nit,
    sorollós...
  • (Lied, Op. 39/5, RSWV 189/5, Marquartstein, 8 de juliol 1898)
    (Orquestració, Bad Wiessee, setembre 1933)