Poema original
Von künftiger Alter
Der Frost hat mir bereifet
Des Hauses Dach;
Doch warm ist mir’s geblieben
Im Wohngemach.
Der Winter hat die Scheitel
Mir weiß gedeckt.
Doch fließt das Blut, das rothe
Durch’s Herzgemach.
Der Jugendflor der Wangen,
Die Rosen sind
Gegangen, all’ gegangen
Einander nach.
Wo sind sie hingegangen?
In’s Herz hinab.
Da blühn sie nach Verlangen,
Wie vor so nach.
Sind alle Freudeströme
Der Welt versiegt?
Noch fließt mir durch den Busen
Ein stiller Bach.
Sind alle Nachtigallen
Der Flur verstummt?
Noch ist bei mir im Stillen
Hier eine wach.
Sie singet: Herr des Hauses!
Verschleuß dein Thor,
Daß nicht die Welt, die kalte,
Dring’ in’s Gemach.
Schließ aus den rauhen Odem
Der Wirklichkeit,
Und nur dem Duft der Träume
Gib Dach und Fach.
Ich habe Wein und Rosen
In jedem Lied,
Und habe solcher Lieder
noch tausendfach.
Vom Abend bis zum Morgen
Und Nächte durch
Will ich dir singen Jugend
Und Liebesach.
Poema en català
De l’envelliment
El gebre ha glaçat
la teulada de casa meva;
però l’escalfor ha restat
en la meva cambra.
L’hivern m’ha cobert
de blanc el cap;
però la sang corre,
vermella, pel meu cor.
Les flors de la joventut,
les roses, se n’han anat,
una rere l’altra,
de les galtes.
On han anat?
Al fons del meu cor;
on floreixen com abans,
amb els mateixos anhels.
S’han assecat totes
les fonts de joia del món?
Encara corre pel meu pit
un corrent silenciós.
Han callat tots
els rossinyols del bosc?
Un vetlla encara
aquí secretament.
Canta: “Senyor de la casa!
tanca la porta,
que el món, gelat,
no entri a la teva cambra.
Deixa a fora l’hàlit
amarg de la realitat,
i sopluga només
els somnis perfumats!
Tinc vi i roses
en cada cançó,
i en tinc a milers
d’aitals cançons.
Del vespre al matí,
durant tota la nit,
et cantaré l’enyorament
de la joventut i de l’amor.”