Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Von künftiger Alter, op. 87/1
  • Compositor: Richard Strauss
  • Poeta: Friedrich Gottlieb Rückert
  • Poema original
     
    Von künftiger Alter
     
    Der Frost hat mir bereifet
           Des Hauses Dach;
    Doch warm ist mir’s geblieben
           Im Wohngemach.
     
    Der Winter hat die Scheitel
           Mir weiß gedeckt.
    Doch fließt das Blut, das rothe
           Durch’s Herzgemach.
     
    Der Jugendflor der Wangen,
           Die Rosen sind
    Gegangen, all’ gegangen
           Einander nach.
     
    Wo sind sie hingegangen?
           In’s Herz hinab.
    Da blühn sie nach Verlangen,
           Wie vor so nach.
     
    Sind alle Freudeströme
           Der Welt versiegt?
    Noch fließt mir durch den Busen
           Ein stiller Bach.
     
    Sind alle Nachtigallen
           Der Flur verstummt?
    Noch ist bei mir im Stillen
           Hier eine wach.
     
    Sie singet: Herr des Hauses!
           Verschleuß dein Thor,
    Daß nicht die Welt, die kalte,
           Dring’ in’s Gemach.
     
    Schließ aus den rauhen Odem
           Der Wirklichkeit,
    Und nur dem Duft der Träume
           Gib Dach und Fach.
     
    Ich habe Wein und Rosen
           In jedem Lied,
    Und habe solcher Lieder
           noch tausendfach.
     
    Vom Abend bis zum Morgen
           Und Nächte durch
    Will ich dir singen Jugend
           Und Liebesach.
  • Poema en català
     
    De l’envelliment
     
    El gebre ha glaçat
           la teulada de casa meva;
    però l’escalfor ha restat
           en la meva cambra.
     
    L’hivern m’ha cobert
           de blanc el cap;
    però la sang corre,
           vermella, pel meu cor.
     
    Les flors de la joventut,
           les roses, se n’han anat,
    una rere l’altra,
           de les galtes.
     
    On han anat?
           Al fons del meu cor;
    on floreixen com abans,
           amb els mateixos anhels.
     
    S’han assecat totes
           les fonts de joia del món?
    Encara corre pel meu pit
           un corrent silenciós.
     
    Han callat tots
           els rossinyols del bosc?
    Un vetlla encara
           aquí secretament.
     
    Canta: “Senyor de la casa!
           tanca la porta,
    que el món, gelat,
           no entri a la teva cambra.
     
    Deixa a fora l’hàlit
           amarg de la realitat,
    i sopluga només
           els somnis perfumats!
     
    Tinc vi i roses
           en cada cançó,
    i en tinc a milers
           d’aitals cançons.
     
    Del vespre al matí,
           durant tota la nit,
    et cantaré l’enyorament
           de la joventut i de l’amor.”
  • (Lied per a veu baixa, Op. 87/1 = Op. AV 115, RSWV 260, Viena, primavera 1929)