Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Auf eine Christblume I
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Eduard Mörike
  • Poema original
     
    Auf eine Christblume I
     
    Tochter des Walds, du Lilienverwandte,
    So lang von mir gesuchte, unbekannte,
    Im fremden Kirchhof, öd und winterlich,
    Zum erstenmal, o Schöne, find ich dich!
     
    Von weicher Hand gepflegt du hier erblühtest,
    Ich weiß es nicht, noch wessen Grab du hütest;
    Ist es ein Jüngling, so geschah ihm Heil,
    Ists eine Jungfrau, lieblich fiel ihr Teil.
     
    Im nächt’gem Hain, vom Schneelicht überbreitet,
    Wo fromm das Reh an dir vorüberweidet,
    Bei der Kapelle, am kristallnen Teich,
    Dort sucht ich deiner Heimat Zauberreich.
     
    Schön bist du, Kind des Mondes, nicht der Sonne;
    Dir wäre tödlich andrer Blumen Wonne,
    Dich nährt, den keuschen Leib voll Reif und Duft,
    Himmlischer Kälte balsamsüße Luft.
     
    In deines Busens goldner Fülle gründet
    Ein Wohlgeruch, der sich nur kaum verkündet;
    So duftete, berührt von Engelshand,
    Der benedeiten Mutter Brautgewand.
     
    Dich würden, mahnend an das heil’ge Leiden,
    Fünf Purpurtropfen schön und einzig kleiden:
    Doch kindlich zierst du, um die Weihnachtszeit,
    Lichtgrün mit einem Hauch dein weißes Kleid.
     
    Der Elfe, der in mitternächt’ger Stunde
    Zum Tanze geht im lichterhellen Grunde,
    Vor deiner mystichen Glorie steht er scheu
    Neugierig still von fern und huscht vorbei.
  • Poema en català
     
    A una rosa de Nadal I
     
    Filla del bosc, parenta de l’assutzena,
    desconeguda i tant de temps cercada,
    et vaig trobar per primera vegada, oh bella,
    en un llunyà cementiri, hivernenc i desert!
     
    No sé quina mà t’hi va plantar,
    ni quina tomba guardaves;
    si era d’un jove, es degué salvar,
    si d’una donzella, degué morir dolçament.
     
    En el bosc nocturn, magnificat per la neu
                                                              resplendent,
    on els cérvols manyacs pasturen al teu voltant,
    prop de la capella a la vora del llac cristal·lí,
    allà cerco la teva pàtria meravellosa.
     
    Ets bella, filla de la lluna, i no del sol!
    L’encís de les altres flors et seria mortal;
    et nodreixen el cos innocent ple de gebre
                                                                  perfumat
    i la frescor celestial de brises dolces i
                                                             balsàmiques.
     
    En la plenitud daurada del teu pit es troba
    una fragància, a penes perceptible;
    així flairava, mogut per mans d’àngels,
    el vestit de núvia de la mare beneïda.
     
    Recordant el sant sofriment, et vestiran
    cinc belles i úniques gotes de porpra;
    però en temps de Nadal ornaràs innocentment
    el teu vestit blanc amb un hàlit de verd lluminós.
     
    I els elfs, que quan sona la mitjanit,
    surten a dansar damunt la terra il·luminada,
    contemplaran recelosos la teva mística glòria,
    i s’esquitllaran ràpidament amb callada curiositat.
  • (Lied, Perchtolsdorf, novembre 1888)