Poema original
Das Ständchen
Auf die Dächer zwischen blassen
Wolken scheint der Mond herfür,
Ein Student dort auf der Gassen
Singt vor seiner Liebsten Tür.
Und die Brunnen rauschen wieder
Durch die stille Einsamkeit,
Und der Wald vom Berge nieder,
Wie ein alter, schöner Zeit.
So in meinen jungen Tagen
Hab ich manche Sommernacht
Auch die Laute hier geschlagen
Und manch lustges Lied erdacht.
Aber von der stillen Schwelle
Trugen sie mein Lieb zur Ruh–
Und du, fröhlicher Geselle,
Singe, sing nur immer zu!
Poema en català
La serenata
Entre núvols pàl·lids
brilla la lluna sobre les teulades.
Al carrer un estudiant canta
davant la porta de l’estimada.
I les fonts murmuren novament
en la tranquil·la solitud,
i les boscos, i les muntanyes,
com en els bells temps passats.
Així, en els dies de la meva joventut,
en moltes nits d’estiu
havia tocat aquí el llaüt
acompanyant alegres cançons.
Però des d’aquella llinda silenciosa
varen portar a reposar l’estimada...
Tu, alegre company,
canta, canta sempre!