Poema original
Das verlassene Mägdlein
Früh, wann die Hähne krähn,
Eh’ die Sternlein verschwinden,
Muß ich am Herde stehn,
Muß Feuer zünden.
Schön ist der Flammen Schein,
Es springen die Funken;
Ich schaue so drein,
In Leid versunken.
Plötzlich da kommt es mir,
Treuloser Knabe,
Daß ich die Nacht von dir
Geträumet habe.
Träne auf Träne dann
Stürzet hernieder:
So kommt der Tag heran–
O ging’ er wieder!
Poema en català
La noia abandonada
Aviat, quan cantin els galls,
abans no desapareguin les estrelles,
haig d’ésser a la llar
i haig d’encendre el foc.
M’agraden la resplendor de les flames
i el salt de les guspires;
les contemplo,
absorta en la meva pena.
De sobte recordo,
noi infidel,
que durant la nit
t’he somniat.
Llavors cauen les llàgrimes
una rere l’altra;
i així arriba el dia...
Ah, si ell tornés!