Poema original
Der Freund
Wer auf den Wogen schliefe,
Ein sanft gewiegtes Kind,
Kennt nicht des Lebens Tiefe,
Vor süßem Träumen blind.
Doch wen die Stürme fassen
Zu wildem Tanz und Fest,
Wen hoch auf dunklen Straßen
Die falsche Welt verläßt:
Der lernt sich wacker rühren,
Durch Nacht und Klippen hin,
Lernt der das Steuer führen
Mit sichrem, ernstem Sinn.
Ser ist vom echten Kerne,
Erprobt zu Lust und Pein,
Der glaubt an Gott und Sterne,
Der soll mein Schiffmann sein!
Poema en català
L’amic
Qui ha dormit sobre les ones,
com un infant bressolat suaument,
no coneix la profunditat de la vida,
encegat per dolços somnis.
Però a qui les tempestes porten
a salvatges festes i balls,
qui abandona en obscurs carrers
el món enganyós:
Llavors aprèn a moure’s com cal
entre els esculls nocturns,
aprèn a portar el timó
amb seny, segur i seriós.
Qui té un fons autèntic,
a prova de plaers i penes,
qui creu en Déu i les estrelles,
aquest ha d’ésser el meu tripulant!