Poema original
Der Glücksritter
Wenn Fortuna spröde tut,
Laß ich sie in Ruh,
Singe recht und trinke gut,
Und Fortuna kriegt auch Mut,
Setzt sich mit dazu.
Doch ich geb mir keine Müh:
“He, noch eine her!”
Kehr der Rücken gegen sie,
Laß hoch leben die und die–
Das verdrießt sie sehr.
Und bald rückt sie sacht zu mir:
“Hast du deren mehr?”
“Wie sie sehn – drei Kannen schier,
Und das lauter Klebebier!–
´s wird mir gar nicht schwer.”
Drauf sie zu mir lächelt fein:
“Bist ein ganzer Kerl!”
Ruft den Kellner, schreit nach Wein,
Trinkt mir zu und schenkt mir ein,
Echte Blum’ und Perl’.
Sie bezahlet Wein und Bier,
Und ich, wieder gut,
Führe sie am Arm mit mir
Aus dem Haus, wie ‘n Kavalier,
Alles zieht den Hut.
Poema en català
El cavaller de fortuna
Quan Fortuna és melindrosa,
la deixo tranquil·la,
em poso a cantar i beure
i també Fortuna s’anima
i s’asseu amb mi.
Però no em preocupo:
“Ep, encara una altra!”
Li giro l’esquena
i brindo una i altra vegada...
això la disgusta molt.
Aviat se m’acosta a poc a poc:
“No en tens més?”
“Com veu... tres vasos de vi,
i pura cervesa de gluten!...
No em faran cap mal.”
Llavors em somriu amable:
“Ets un bon noi!”
Crida el taverner, demana més vi,
beu amb mi i em serveix,
flors i perles genuïnes.
Paga el vi i la cervesa,
i jo, altre cop sà,
me l’emporto de bracet
i surto, com un cavaller,
i tots es treuen el capell.