Poema original
Der neue Amadis
Als ich noch ein Knabe war,
Sperrte man mich ein,
Und so saß ich manches Jahr
Über mir allein
Wie ein Mutterlieb.
Doch du warst nein Zeitvertrieb,
Goldne Phantasie,
Und ich ward ein warmer Held,
Wie der Prinz Pipi,
Und durchzog die Welt.
Baute manch kristallen Schloß
Und zertstört’ es auch,
Warf mein blinkendes Geschoß
Drachen durch den Bauch,
Ja, ich war ein Mann!
Ritterlich befreit’ ich dann
Die Prinzessin Frich;
Sie war gar zu oblligeant,
Führtre mich zu Tisch,
Und ich war galant.
Und ihr Kuß war Götterbrot,
Glühend wie der Wein.
Ach! ich liebte fast micht tot!
Rings mit Sonnenschein
War sie emalliert.
Ach! wer hat sie mir entführt?
Hielt kein Zauberhand
Sie zurück vom schnellen Fliehn?
Sagt, wo ist ihr Land?
Wo der Weg dahin?
Poema en català
El nou Amadis
Quan jo encara era un nen
em varen tancar,
i així vaig passar molts anys,
assegut tot sol,
com en un claustre matern.
Però tu vas ésser el meu passatemps,
daurada fantasia,
i jo era un valent heroi,
el príncep Pipi,
i vaig recórrer el món.
Vaig construir palaus de cristall,
i també en vaig derruir,
vaig tirar sagetes llampegants
als ventres de dragons,
sí, era tot un home!
Cavallerosament, deslliurava llavors
la Princesa del Peix;
ella era molt agraïda,
em convidava a taula,
i jo era galant.
I el seu bes era pa diví,
ardent com el ví.
Ai, m’enamorava fins a la mort!
La veia esmaltada
voltada par raigs de sol.
Ai! Qui me l’ha raptada?
La reté algun màgic lligam
que no la deixa fugir cap a mi?
Digues, on és el seu país?
Quin és el camí?