Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Der Raubschütz
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Nikolaus Lenau
  • Poema original
     
    Der Raubschütz
     
    Der alte Müller Jakob sitzt
    Allein beim Glase Wein.
    Schwarzmitternacht, nur manchmal biltzt
    Ein Wetterstrahl herein.
    Das Mühlrad saust, es braust der Wind;
    Doch schlafen ruhig Weib und Kind.
     
    Der Alte tut manch raschen Zug;
    Er denkt an Zeit und Tod.
    Wie draußen jagt der Sturmes Flug,
    So jagen Lust und Not.
    Die längst begrabnen, neu erwacht,
    Ihm durch die Brust in dieser Nacht.
     
    Die Tür geht auf, er fährt empor:
    Wer kommt zu solcher Stund’?
    Ein Weidmann mit dem Feuerrohr,
    Mit seinem Stöberhund,
    Hahnfeder, Gemsbart auf dem Hut.
    Das grüne Wams befleckt mit Blut.
     
    Der Müller starrt, zurückgebeugt,
    Dem Jäger ins Gesicht,
    Sein Haar entsetzt zu Berge fleugt,
    Sein Blut zum Herzen kriecht:
    Der Raubchütz ist’s, der wilde Kurd,
    Der jüngst im Wald erschossen wurd’.
     
    Der finstre Jäger an die Wand
    Auf Jakobs Büsche winkt;
    Der preßt sein Glas in zager Hand,
    Daß es zu Scherben springt;
    Gehorchend nimmt er sein Gewehr
    Und schleicht dem Grausen hinterher.
     
    Sie streifen in den Wald hinaus
    Nach füßem Wildesraub;
    Stets lauter wird das Winde Braus,
    Der Pfarre dürres Laub.
    Der Jäger ruft voll heißer Gier:
    “Komm, Brüder,jagen jagen wir!”
     
    Sie ziehen fort im finstern Wald
    Durch Strupp und Strom gar frisch;
    Das Wild schrickt auf, die Büsche knallt,
    Der Stöbrer im Gebüsch
    Rauscht mit arbeitendem Geruch,
    Der Jäger ruft: “Such, Hundel, such!”
     
    Doch an des Walds geheimsten Ort,
    auf seinem liebsten Stand,
    Wo jüngst die Kugel ihn durchbohrt,
    Aus meuchlerischer Hand,
    Da bleibt er stehen und donnert: “Schau,
    Hier schoß er mich wie ein Sau!”
     
    Es ächzt der Wald im Sturm verzagt,
    Vom Monde jetzt erhellt;
    Der kühn gewordne Müller fragt:
    “Was ist’s in jener Welt?”
    Da murmelt trüben Angesichts
    Der Jägersmann: “Es ist halt nichts!”
  • Poema en català
     
    El bandit caçador
     
    El vell moliner Jacob seu
    solitari amb un vas de vi.
    És negra mitjanit, només a vegades
    llambreja un llampec.
    La roda del molí xiula, el vent bramula;
    però la dona i el fill dormen tranquils.
     
    El vell beu nerviós alguns glops;
    pensa en el temps i en la mort.
    Com a fora es persegueixen les ales de la tempesta,
    així el persegueixen plaers i afanys,
    enterrats ja fa molt de temps, i ressuscitats
    aquesta nit en el seu pit.
     
    Obre la porta i mira enfora:
    Qui arriba ara tan tard?
    Un caçador amb l’escopeta,
    amb el seu gos perdiguer,
    amb ploma de gall i pels d’isard al capell,
    i el gipó verd tacat de sang.
     
    El moliner se’l mira, esglaiat,
    contempla la cara del caçador,
    i se li ericen horroritzats els cabells,
    i li puja la sang al cor.
    És el bandit caçador, el curd salvatge,
    que darrerament havia estat executat al bosc.
     
    El tenebrós caçador afusellat
    el crida entre els arbustos de Jacob,
    aquest agafa titubejant el seu vas
    fins que el fa a trossos;
    pren obedient la seva arma
    i s’esquitlla darrera l’horrorosa aparició.
     
    Surten cap al bosc
    a la recerca de preses salvatges;
    el soroll del vent és cada vegada més fort,
    i més àrid el fullatge del camí.
    El caçador crida amb gran avidesa:
    “Vine, germà, cacem, cacem!”
     
    S’endinsen en el bosc obscur
    per corrents frescos i hirsuts;
    les feren s’espanten, els arbustos creixen,
    entre els matolls el gos
    borda amb l’olfacte molt actiu,
    i el caçador crida: “Busca, gos, busca!”
     
    Però en l’indret més secret del bosc,
    en el seu racó preferit,
    on una vegada el travessà la bala
    d’una mà traïdora,
    es detura i crida: “Mira!
    Ací em matà com a un porc!”
     
    El bosc gemega en la minvant tempesta,
    il·luminat ara per la lluna;
    el moliner envalentit pregunta:
    “Què hi ha en aquell món?”
    i murmura amb la faç ombrívola
    el caçador: “No hi ha res!”
  • (Lied inacabat, Viena, novembre 1875 - febrer 1876)
    (Part vocal completa d’una primera versió)